مقایسة تأثیر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی بر شاخص‌های سرمی محور هورمون رشد/فاکتور رشد شبه‌انسولین-1 و عملکرد هوازی مردان جوان فعال

Abstract

تحقیق حاضر به بررسی تأثیر 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر شاخص‌های سرمی محور GH/IGF-1 و عملکرد مردان جوان فعال می‌پردازد. در این مطالعه نیمه‌تجربی، 20 مرد جوان (18-25 ساله) انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه همگن تمرین تداومی (10= n) و HIIT (10= n) جایگزین شدند و در یک دورة تمرینی هشت‌هفته‌ای شرکت کردند. فعالیت اصلی گروه تمرین تداومی شامل 30 تا 50 دقیقه دویدن تداومی با شدت 50-70 درصد ضربان قلب ذخیره (HRR) بود. تمرینات گروه HIIT سه دوره با چهار تکرار و 15-30 ثانیه دویدن با شدت 85-95 درصد HRR در هر تکرار بود. خون‌گیری از تمام آزمودنی‌ها در سه مرحلة پیش‌آزمون، بلافاصله پس از جلسة اول و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام گرفت.بررسی‌ها نشان داد که پس از یک جلسه تمرین تداومی یا HIIT مقدار IGF-1 تام به‌طور معناداری در هر دو گروه کاهش یافته (0001/0=P، ، 63/21=2،36F)، درحالی‌که غلظت سرمی GH به‌طور معنا‌داری در هر دو گروه افزایش یافته است (04/0=P). افزون‌بر این پس از 8 هفته، هیچ‌یک از شیوه‌های تمرینی تغییری در غلظت IGF-1 تام ایجاد نکرد (78/0=P)؛ اما غلظت GH در هر دو گروه افزایش یافت (001/0=P). همچنین غلظت IGF-1 آزاد پس از 1 جلسه و 8 هفته تمرین در هر دو گروه به‌صورت معناداری افزایش یافت (001/0=P). در مقابل، ALS در آزمون مرحلة سوم در هر دو گروه کاهش معنا‌داری داشته است (001/0=P) و مقادیر IGFBP3 در هیچ‌یک از دو گروه تغییر نکرد (64/0=P). همچنین افزایش VO2max در هر دو گروه معنا‌دار بود (001/0=P)، ولی این افزایش در گروه HIIT بیشتر بود (032/0=P، 49/5=1،17F).نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد استفاده از هر دو شیوة تمرینی تداومی و تناوبی می‌تواند سازگاری‌های مثبتی در راستای بهبود استقامت قلبی-عروقی و تندرستی فرد ایجاد کند، ولی با در نظر گرفتن مواردی مثل افزایش IGF-1 آزاد و VO2max، تمرینHIIT روش مناسب‌تری است.