بررسی تکثیر و پرورش میگو در ایران با تأکید بر حاشیه خلیج فارس و دریای عمان

Abstract

این مطالب پیش­زمینه­ای کوتاه در مورد مباحث تکثیر در خلیج فارس و دریای عمان می­باشد. در آب­های خلیج فارس و دریای عمان 18 گونه میگو شناسایی شده است. مهمترین گونه اقتصادی از نظر صید و صیادی، میگوی ببری سبز (<em>Penaeus semisulcatus</em>) می­باشد که در بیشتر زیستگاه­های خلیج فارس و دریای عمان یافت می­شود، اما بیشترین پراکنش و صید آن در آبهای استان بوشهر می­باشد. میگوی موزی(<em>Penaeus</em> (<em>indicu</em><em>s</em> که از نظر تجاری در رده دوم قرار دارد و بیشتر در آبهای استان هرمزگان صید می­گردد. سایر گونه­ها مثل میگوی سفید هندی (<em>Penaeus</em> <em>indicus</em>) و میگوی ببری سیاه (<em>Penaeus</em> <em>monodon</em>) علی­رغم داشتن جثه درشت، به دلیل فراوانی اندک و محدودیت زیستگاه، مورد بهره­برداری اقتصادی قرار نمی­گیرند. تحقیقات مقدماتی تکثیر و پرورش میگو در ایران از سال 1363 شمسی (1984 میلادی) توسط مؤسسه تحقیقات شیلات ایران در پژوهشکده میگوی کشور مستقر در بوشهر انجام گردید. دستاوردهای این فعالیت­های تحقیقاتی منجر به معرفی سه گونه مهم و تجاری میگوی ببری سبز، سفید هندی و وانامی به صنعت آبزی پروری کشور گردید. هکتار در شرق استان مازندران و سواحل استان گلستان شناسایی شده است. احداث 36 واحد مرکز تکثیر،6 واحد کارخانه تولید خوراک میگو و 30 واحد کارخانه عمل­آوری بخشی از زیر ساخت­های مورد نیاز صنعت تکثیر و پرورش میگو است که در این سال­ها بوجود آمده است. میزان تولید میگوی پرورشی در کشور از 54 تن در سال 1373 به 250.5 تن در سال 1386رسیده است. حداکثر میزان تولید میگوی پرورشی در کشور در اوج فعالیت صنعت پرورش میگو در سال 1383 به 8930 تن رسیده که استان بوشهر با 5600 تن (63%)کل کشور در این امر پیشرو بوده است. توجه به تنوع گونه­ای میگو با دید منطقه­ای، تکثیر و پرورش گونه­های با توان تولید بالا و مقاوم در برابر شرایط متنوع اکولوژیکی، مقاوم در برابر بیماری، سریع­الرشد و افزایش تولید در واحد سطح از راهکارهای دستیابی به اهداف کیفی و کمی شیلات ایران در برنامه­­های توسعه­ی کشور است.