مقایسه استحکام باند برشی کامپوزیت به گلاس آینومر تغییر یافته با رزین با کاربرد عوامل باندینگ نسل پنجم دارای حلال های مختلف

Abstract

<strong>مقدمه:</strong><strong> تکنیک ساندویچ یکی از روش های متداول در دندانپزشکی است که در آن گلاس آینومرهای تغییر یافته با رزین با توجه به مزیت هایی چون آزاد سازی فلوراید و چسبندگی به ساختمان دندان، همراه با ترمیم های کامپوزیت استفاده می شوند. هدف از این مطالعه بررسی میزان استحکام باند برشی بین گلاس آینومر نوری و کامپوزیت با استفاده از عوامل اتصال دهنده دارای حلال های متفاوت می باشد.</strong><br /> <strong>مواد و روش ها:</strong><strong> در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، 80 نمونه گلاس آینومر نوری </strong><strong>GC FUJI 2LC</strong><strong> آماده سازی شد. در گروه اول بدون استفاده از عامل باندینگ و در سه گروه دیگر با استفاده از عوامل باندینگ </strong><strong>Single bond</strong><strong>، </strong><strong>One step plus</strong><strong> و </strong><strong>TG bond</strong><strong> رزین کامپوزیت به گلاس آینومر متصل شد. پس از یک هفته نگهداری نمونه ها داخل آب مقطر در دستگاه انکوباتور با دمای 5/37 درجه سانتی گراد، توسط دستگاه تست یونیورسال، استحکام باند برشی بر حسب مگاپاسکال اندازه گیری شد. آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون </strong><strong>LSD</strong><strong> جهت تحلیل داده هاو مقایسه بین گروه ها استفاده شد. </strong><br /> <strong>یافته ها:</strong><strong> بیشترین مقدار استحکام باند مربوط به نمونه های باند شده با عامل باندینگ </strong><strong>TG bond</strong><strong> (99/12 مگاپاسکال) و کمترین مقدار مربوط به گروه کنترل (3/5 مگاپاسکال) بود. میانگین استحکام باند برشی در چهار گروه تفاوت آماری معنی داری داشت. (001/</strong><strong><em>P</em></strong><strong>=</strong><strong>)</strong><br /> <strong>نتیجه گیری:</strong><strong> طبق نتایج این مطالعه بیشترین استحکام باند برشی بین گلاس آینومر تقویت شده با رزین و کامپوزیت مربوط به عامل باندینگ </strong><strong>TG bond</strong><strong> بود که می تواند به دلیل وجود آب در ترکیب باندینگ و اثر آن به عنوان مرطوب کننده گلاس آینومر و به دنبال آن چسبندگی بیشتر کامپوزیت باشد.</strong>