نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorیوسفیان ملا, راضیهfa_IR
dc.contributor.authorصادقی, حیدرfa_IR
dc.contributor.authorصادقی, حیدرfa_IR
dc.contributor.authorآذربایجانی, محمد علیfa_IR
dc.date.accessioned1399-07-09T00:06:48Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-09-30T00:06:48Z
dc.date.available1399-07-09T00:06:48Zfa_IR
dc.date.available2020-09-30T00:06:48Z
dc.date.issued2020-03-20en_US
dc.date.issued1399-01-01fa_IR
dc.date.submitted2020-02-29en_US
dc.date.submitted1398-12-10fa_IR
dc.identifier.citationیوسفیان ملا, راضیه, صادقی, حیدر, صادقی, حیدر, آذربایجانی, محمد علی. (1399). تاثیر آتل گیری اندام فوقانی بر سرعت و آهنگ راه رفتن. فصلنامه علمی - پژوهشی طب توانبخشی, 9(1), 252-258. doi: 10.22037/jrm.2020.113290.2342fa_IR
dc.identifier.issn2251-8401
dc.identifier.issn2252-0414
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.22037/jrm.2020.113290.2342
dc.identifier.urihttp://medrehab.sbmu.ac.ir/article_1100997.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/169988
dc.description.abstractمقدمه و اهداف حرکات اندام فوقانی و دست­ ها می­توانند الگوهای حرکتی راه رفتن را تغییر داده و یا در آن مداخله ایجاد کنند، اما معمولا در تجزیه­و­تحلیل­های راه رفتن این بخش نادیده گرفته می­شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آتل­گیری اندام فوقانی بر سرعت و آهنگ راه رفتن می­باشد. مواد و روش­ ها از 30 نفر آزمودنی سالم (میانگین±انحراف معیار سن: 34/5±56/29 سال، BMI: 25/3±06/24 کیلوگرم بر متر مربع) خواسته شد ابتدا به ­صورت عادی و با سرعت معمول خود و سپس در همان سرعت با قرارگیری دست غالب و سپس دست غیرغالب در آتل، در مقابل سیستم آنالیز حرکت Vicon راه بروند. سپس با استفاده از نرم­ افزار متلب، داده­ ها استخراج و جهت تجزیه­ و­تحلیل از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد)، آزمون شاپیرو-ویک (بررسی نرمال بودن توزیع داده­ها) و آزمون t همبسته برای مقایسه سرعت و آهنگ راه رفتن هر کدام از الگوها با وضعیت عادی استفاده گردید (05.0p≤). یافته­ ها نتایج آزمون t همبسته اختلاف معناداری را بین دو وضعیت نوسان طبیعی و قرارگیری دست غالب در آتل و نیز نوسان طبیعی و قرارگیری دست غیرغالب در آتل در میانگبن متغیر سرعت راه رفتن نشان داد، اما در زمینه آهنگ راه رفتن علی­رغم کاهش میانگین، بین هیچ­کدام از وضعیت ­ها و الگوها در مقایسه با الگوی نوسان طبیعی تفاوت معناداری دیده نشد (05.0p≤). نتیجه­ گیری با توجه به نتایج پژوهش حاضر شاید بتوان عنوان کرد که بهتر است در موارد عدم ضروری در بیماران مختلف، جهت حفظ سرعت راه رفتن نرمال، از اسلینگ استفاده نشود، زیرا این افراد به­دلیل ایجاد افزایش سرعت در راه رفتن ممکن است دچار تغییر در الگوی راه رفتن، عدم تعادل و زمین خوردن شوند.fa_IR
dc.format.extent747
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیfa_IR
dc.publisherShahid Beheshti University of Medical Sciencesen_US
dc.relation.ispartofفصلنامه علمی - پژوهشی طب توانبخشیfa_IR
dc.relation.ispartofThe Scientific Journal of Rehabilitation Medicineen_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.22037/jrm.2020.113290.2342
dc.subjectراه رفتنfa_IR
dc.subjectآتلfa_IR
dc.subjectاندام فوقانیfa_IR
dc.subjectسرعتfa_IR
dc.subjectآهنگ راه رفتنfa_IR
dc.subjectبیومکانیک ورزشیfa_IR
dc.titleتاثیر آتل گیری اندام فوقانی بر سرعت و آهنگ راه رفتنfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله پژوهشیfa_IR
dc.contributor.departmentدانشجوی دکتری بیومکانیک ورزشی، گروه فیزیولوژی و بیومکانیک ورزشی، دانشکده ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentاستاد، گروه بیومکانیک و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentاستاد، گروه مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی شریف، تهرانریال ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentاستاد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایرانfa_IR
dc.citation.volume9
dc.citation.issue1
dc.citation.spage252
dc.citation.epage258
nlai.contributor.orcid0000-0002-1527-7737
nlai.contributor.orcid0000-0001-6563-9882
nlai.contributor.orcid0000-0001-6563-9882
nlai.contributor.orcid0000-0002-3502-7487


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد