بررسی بن‌مایه‌های همگون ادبیات پایداری در شعر احمد رامی و سیداشرف‌الدین گیلانی

Abstract

احمد رامی و سیداشرف‌الدین گیلانی از شاعران نوگرای معاصر در نهضت عربی مصر و انقلاب مشروطۀ ایران و هر دو مربوط به یک دوره هستند که پرداختن به جلوه‌های ادبیات پایداری از مهم‌ترین ویژگی‌های شعر آنان است. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی‌تحلیلی و براساس ادبیات تطبیقی، تشابه و تفاوت اندیشه‌های احمد رامی و نسیم شمال را در به‌کارگیری عناصر ادبیات پایداری در اشعارشان، مورد بررسی قرار می‌دهد. از نتایج مهم این پژوهش اینکه میهن‌پرستی، آزادی‌خواهی، یادکرد از قهرمانان ملی، امید به آیندۀ روشن، دعوت به مبارزه و فراخوانی به اتحاد و یکپارچگی، از مهم‌ترین مؤلفه‌های مشترک ادب پایداری در اشعارشان می‌باشد و هر دو شاعر نسبت به اوضاع جامعه و مسائل جاری کشور ابراز نگرانی شدید نموده و آنان را نکوهش کرده‌اند؛ ولی در انتقاد و شکایت از ظلم و ستم حاکمان و استعمارگران، زبان نسیم شمال تند و صریح‌تر، گویاتر و گزنده‌تر از احمد رامی است. همچنین، نسیم شمال در بهره‌بردن از نمادها در شعر، نسبت به رامی تبحر بیشتری دارد و غالباً پیام‌های شعری خود را برخلاف رامی که با کنایه سخن می‌‌گوید، به‌صراحت بیان نموده است.