بررسی و اولویت بندی محدودیت های گردشگران کره ای در ایران

Abstract

برای درک بهتر نیازهای اساسی گردشگران، جلب رضایت، مشارکت و عدم مشارکت آنان و این که چه مسایلی باعث عدم رغبت آنان به سفر به یک مقصد خاص می­ شود، نیاز است که ابتدا موانع و محدودیت­ های پیش روی آنان مرتفع شود. از اینرو برای ارائه محصول گردشگری مناسب ضروری است نیازهای گردشگران بدون محدودیت­ های اساسی مرتفع گردد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی و اولویت بندی محدودیت­ های گردشگران کره­ ای در شهر تهران است. بدین منظور، مدل مفهومی پژوهش شامل چهار نوع محدودیت «درون فردی»، «میان فردی»، «ساختاری» و «محدودیت­های مقصد» توسعه یافت. گردشگران کره­ ای ورودی به ایران که در بهار 1393 در تهران حضور داشته­ اند، جامعه آماری را تشکیل می­ دهند. برای نمونه­ گیری، از میان روش­ های غیراحتمالی، روش دردسترس استفاده شد. برای انجام پژوهش، تعداد 351 پرسشنامه میان گردشگران کره­ ای در شهر تهران توزیع شد. داده­ ها با استفاده از روش­ های آزمون تی تک نمونه­ ای، مدل معادلات ساختاری و آزمون فریدمن، و همچنین با استفاده از نرم­ افزارهای SMARTPLS و SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با توجه به نتایج حاصله، در مجموع، به ترتیب محدودیت­ های مقصد و محدودیت­ های ساختاری مهمترین، و محدودیت­ های درون فردی کم اهمیت­ ترین متغیر بوده­ اند. محدودیت­ های میان فردی نیز از اهمیت متوسطی برخوردار بوده­ اند. از سوی دیگر، با توجه به نتایج آموزن فریدمن، از میان شاخص­ های پژوهش، «ویژگی­ های شخصی گردشگر»، «ادراک و آگاهی از ایران»، و «ضعف زیرساخت­ها و کمبود امکانات» به عنوان اصلی­ ترین محدودیت­ های جامعه آماری پژوهش شناسایی شدند.