تاثیر آموزش مبتنی برآموزه‌های دینی بر فعالیت بدنی سالمندان

Abstract

مقدمه: به منظور تقویت انگیزه و بهبود نگرش افراد سالمند در زمینه فعالیت بدنی منظم و مستمر، کاربرد روش‌ها و الگوهای مختلف آموزش اثربخش، اجتناب ناپذیراست. آموزه‌های معنوی، قادر به ارتقای انگیزه سالمندان برای تحرک بیشتراست. این پژوهش باهدف بررسی تاثیر آموزش مبتنی برآموزه‌های دینی بر فعالیت بدنی سالمندان و مقایسه آن با آموزش معمول (بدون محتوای دینی) انجام گرفت. روش: پژوهش نیمه تجربی از انواع کارازمایی میدانی در دو گروه مداخله (45 نفر) و شاهد (53 نفر) از سالمندان عضو کانون بازنشستگی کشوری اصفهان در سال 1389 انجام شد. محتوای آموزشی برانگیزنده فعالیت بدنی مشتمل بر دو نوع مبتنی بر آموزه‌های دینی و نوع معمول تهیه و در دوگروه استفاده گردید. با استفاده از پرسشنامه طراحی شده مشتق از پرسشنامه معتبر معیار فعالیت بدنی سالمندان (PASE)، فعالیت بدنی سالمندان در دو گروه،قبل و بعد از مداخله آموزشی ارزیابی شد. نتایج: قبل از مداخله آموزشی، نمره فعالیت بدنی گروه مداخله 98/197±15/873 و گروه شاهد 85/269±15/864 بود که تفاوت آماری معناداری نداشت. پس از مداخله آموزشی، نمره فعالیت بدنی گروه مداخله 88/262±09/944 و گروه شاهد 03/259±60/930 شدکه تفاوت آماری معنادار نسبت به قبل داشت، (043/0P= گروه مداخله و 045/0=P گروه شاهد) ولی نسبت به یکدیگر با وجود تفاوت ناچیز، از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه‌گیری: پس از هر دو نوع آموزش سطح فعالیت بدنی سالمندان ارتقا یافت و آموزش مبتنی برآموزه‌های دینی در مقایسه با آموزش معمول تفاوت واضحی در پیامد نداشت.