اثربخشی آموزش راهبرد‌های تنظیم هیجان بر پرخاشگری و مؤلفه‌های عملکرد تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه

Abstract

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش راهبرد‌های تنظیم هیجان بر پرخاشگری و مؤلفه­های عملکرد تحصیلی فام و تیلور(خودکارآمدی، تأثیرات هیجانی، برنامه­ریزی، انگیزش و فقدان کنترل پیامد) دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بوده است. با بهره‌­گیری از روش نمونه­‌گیری در دسترس، تعداد ۲۰۰ دانش آموز انتخاب شدند. با پیش‌­آزمون پرسشنامه پرخاشگری باس و پری(۱۹۹۲) و عملکرد تحصیلی فام و تیلور(۱۹۹۹) و بر اساس آزمون غربالگری ۳۰ نفر از دانش آموزانی که دارای بالاترین نمره پرخاشگری و عملکرد تحصیلی ضعیفی بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند، سپس به روش تصادفی در دو گروه، یک گروه آزمایش (۱۵ دانش آموز) و یک گروه کنترل (۱۵ دانش آموز) جایگزین شدند و بسته آموزش تنظیم هیجان گراس فقط برای گروه آزمایش اجرا شد. سپس پس‌­آزمون پرسشنامه پرخاشگری و عملکرد تحصیلی از هر دو گروه گرفته­ شد. داده‌­ها به روش تحلیل کوواریانس یک راهه و کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که مداخله آموزشی راهبردهای تنظیم هیجان احتمالاً سبب کاهش میانگین پرخاشگری و مؤلفه­‌های آن در گروه آزمایشی شد و در گروه آزمایش میانگین مؤلفه­‌های عملکرد تحصیلی (خودکارآمدی، برنامه‌­ریزی و انگیزش) نیز افزایش و در مقابل میانگین تأثیرات هیجانی و فقدان کنترل پیامد کاهش یافت. این تغییرات در سطح 0/001 > p معنادار بودند. مطالعه حاضر در حالت کلی نشان داد که برنامه آموزشی راهبردهای تنظیم هیجان بر بهبود هیجانات دانش آموزان از جمله پرخاشگری و نیز عملکرد تحصیلی آنها احتمالاً مؤثر است.