بررسی تجربی اثر روش‌های عمق‌دهی رزوه‌زنی و پارامترهای ماشینکاری بر روی سایش ابزار در فرزکاری رزوه

Abstract

رزوه از جمله تکنولوژی‌هایی است که به صورت گسترده در صنعت به کار می‌رود. فرزکاری رزوه به عنوان یکی از روش‌های جایگزین قلاویزکاری پیشنهاد می‌شود. در این روش یک ابزار با قطر کوچکتر با حرکت در یک مسیر مارپیچ (هلیکال) عمل رزوه‌زنی را انجام می‌دهد. این نوع رزوه‌زنی دارای مزیت‌های فراوانی است، که از جمله مزایای آن رزوه زدن سوراخ‌های با قطرهای مختلف، تنها با یک ابزار می‌باشد. یکی از مسائل مهمی که در ماشینکاری وجود دارد، مسئله سایش ابزار در ماشینکاری است. سایش ابزار علاوه بر تاثیر بر روی اقتصاد ماشینکاری، روی صافی سطح و دقت ابعادی قطعه ماشینکاری شده تاثیر مستقیم دارد. پارامترهای موثر بر سایش ابزار در این نوع رزوه‌زنی عبارتند از زوایا و هندسه ابزار، روش‌های عمق‌دهی در رزوه‌زنی، پیشروی و سرعت چرخش ابزار می‌باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی روش‌های عمق‌دهی در رزوه‌زنی و تاثیر پارامتر‌های ماشینکاری بر سایش ابزار در فرزکاری رزوه می‌باشد. نتایج حاصل از آزمایش‌های تجربی نشان می‌دهد که با افزایش میزان پیشروی از مقدار 2/0 تا 4/0 میلیمتر بر دور، سایش سطح آزاد ابزار بطور میانگین حدود 30 تا 40 درصد افزایش می‌یابد. همچنین با افزایش سرعت اسپیندل از 500 تا 900 دور بر دقیقه، سایش سطح آزاد ابزار حدود 50 تا 60 درصد افزایش می‌یابد. روش عمق‌دهی افزایشی در دور اسپیندل‌های مختلف بطور میانگین حدود 300 درصد و روش عمق دهی جناحی 28 درجه، بطور میانگین حدود 100 درصد عمر ابزار را نسبت به استراتژی مستقیم افزایش می‌دهد.