نمایش مختصر رکورد

تعیین مغایرت‌های اجزای الگوی مهارت‌های ارتباطی پزشک و بیمار کالگری–کمبریج با نگرش بیماران ایرانی

dc.contributor.authorلباف, علیfa_IR
dc.contributor.authorنجات, سحرنازfa_IR
dc.contributor.authorساسانپور, پگاهfa_IR
dc.contributor.authorبصیری, کمالfa_IR
dc.contributor.authorکریمی علویجه, احسانfa_IR
dc.date.accessioned1399-10-19T15:13:44Zfa_IR
dc.date.accessioned2021-01-08T15:13:54Z
dc.date.available1399-10-19T15:13:44Zfa_IR
dc.date.available2021-01-08T15:13:54Z
dc.date.issued2020-12-01en_US
dc.date.issued1399-09-11fa_IR
dc.identifier.citationلباف, علی, نجات, سحرناز, ساسانپور, پگاه, بصیری, کمال, کریمی علویجه, احسان. (1399). تعیین مغایرت‌های اجزای الگوی مهارت‌های ارتباطی پزشک و بیمار کالگری–کمبریج با نگرش بیماران ایرانی. فصل‌نامه طب انتظامی, 10(1), 39-46.fa_IR
dc.identifier.issn2228-6241
dc.identifier.issn2383-3483
dc.identifier.urihttp://teb.police.ir/teb/article-1-867-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/709284
dc.description.abstractاهداف: عدم روابط مناسب بین بیمار و کارکنان درمان می‌تواند موجب بروز درگیری لفظی و فیزیکی و درنتیجه دخالت نیروی انتظامی و شکایت و مشکلات قانونی متعاقب آن شود. آموزش مهارت‌های ارتباطی با بیماران به دانشجویان پزشکی در ایران با استفاده از الگوی مشاهده‌ای کالگری–کمبریج انجام می‌شود. با توجه به تفاوت‌های اجتماعی، فرهنگی و باورهای افراد جامعه در بیماران ایرانی، مطالعه حاضر باهدف تعیین مغایرت‌های اجزای این مدل با نگرش بیماران جامعه ایرانی طراحی و انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی در سال ۱۳۹۵ در بیمارستان امام خمینی‌شهر تهران انجام شد. جامعه آماری شامل بیماران هوشیار بستری در بخش اورژانس بودند. پرسشنامه محقق ساخته برای ارزیابی نگرش بیماران نسبت به اجزای مهارت‌های ارتباطی بر اساس مدل کالگری- کمبریج استفاده شد. این پرسشنامه حاوی ۳۳ سؤال در مورد اجزای مختلف مهارت‌های ارتباطی بود و پایایی و روایی آن پیش از استفاده در این مطالعه تائید گردید. یافته‌ها: درمجموع ۱۰۰ بیمار با میانگین سنی ۷/۱۶±۱/۴۳ سال در مطالعه شرکت کردند که ۵۱ درصد مرد بودند. نگرش بیماران با دستورالعمل موردنظر در برخی موارد مغایرت داشت. در بین بیماران ساکن روستا موافقت بیشتری با دست دادن با پزشک وجود داشت (۰۱/۰=p)؛ مردان بیشتر موافق بودند که با نام خطاب شوند (۰۳/۰=p) ولی زنان بیشتر تمایل داشتند که با عبارت “خانم“ بدون ‌ذکر نام یا نام خانوادگی خطاب شوند (۰۴/۰=p)؛ ۶۸ درصد بیماران تمایل داشتند که در حین ویزیت در مقابل پزشک بنشینند؛ فقط ۳۱ درصد پاسخ‌دهندگان اجازه گرفتن پزشک قبل از معاینه را لازم دیدند؛ فقط ۳۱ درصد بیماران موافق بودند که پزشک به بیمار غیرهمجنس خود نگاه کند. در سایر آیتم‌ها تفاوت معنی‌داری ثبت نشد. نتیجه‌گیری: نگرش بیماران شرکت‌کننده در مطالعه حاضر با دستورالعمل موردنظر در برخی موارد مغایرت دارد و لذا بهتر است که مدل مورداستفاده فعلی جهت آموزش مهارت‌های ارتباطی کالگری–کمبریج برای ارتباط پزشک و بیمار در قسمت‌هایی با توجه به فرهنگ جامعه ایرانی بازنگری شود.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherمعاونت بهداشت، امداد و درمان ناجاfa_IR
dc.relation.ispartofفصل‌نامه طب انتظامیfa_IR
dc.relation.ispartofJournal of Police Medicineen_US
dc.subjectآموزشfa_IR
dc.subjectارتباط پزشک-بیمارfa_IR
dc.subjectایرانfa_IR
dc.subjectفرهنگfa_IR
dc.subjectنگرشfa_IR
dc.subjectاخلاق طب انتظامیfa_IR
dc.titleتعیین مغایرت‌های اجزای الگوی مهارت‌های ارتباطی پزشک و بیمار کالگری–کمبریج با نگرش بیماران ایرانیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشی اصيلfa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات فوریت‌های پیش بیمارستانی و بیمارستانی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentدپارتمان طب اورژانس، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentدپارتمان طب اورژانس، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات فوریت‌های پیش بیمارستانی و بیمارستانی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات فوریت‌های پیش بیمارستانی و بیمارستانی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.citation.volume10
dc.citation.issue1
dc.citation.spage39
dc.citation.epage46


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد