نقش میانجی گری انگیزش ایمنی در رابطه بین روش های مدیریت ایمنی و رفتارهای ناایمن

Abstract

چکیده

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف آزمودن الگویی از روابط روش های مدیریت ایمنی با رفتارهای ناایمن با میانجی گری انگیزش ایمنی انجام شد.

روش بررسی: طرح پژوهش همبستگی از طریق الگویابی معادلات ساختاری بود و نمونه پژوهش شامل 265 نفر از کارکنان عملیاتی یک شرکت صنعتی بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. شرکت کنندگان در این پژوهش مقیاس روش های مدیریت ایمنی، مقیاس انگیزش ایمنی و پرسشنامه رفتارهای ناایمن را تکمیل نمودند. روایی و پایایی همه پرسشنامه ها قابل قبول گزارش شده است. ارزیابی الگوی پیشنهادی با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری (SEM) براساس نرم افزارAMOS-21 و SPSS-19 انجام گرفت. جهت آزمودن اثرات واسطه ای از روش بوت استراپ در برنامه ماکرو آزمون پریچر و هیز استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که الگوی پیشنهادی از برازندگی خوبی برخوردار است. روش های مدیریت ایمنی اثر مستقیمی بر رفتارهای ناایمن و انگیزش ایمنی دارد(0001/0< P). همچنین اثر واسطه ای انگیزش ایمنی در رابطه بین روش های مدیریت ایمنی با رفتارهای ناایمن مورد تائید قرار گرفت (0001/0< P).

نتیجه گیری: بنابراین، سازمان ها می توانند با بهبود رویه های مدیریت ایمنی خود و نیز آموزش به کارکنان و سرپرستان برای تقویت انگیزش ایمنی، رفتارهای ناایمن و به دنبال آن حوادث شغلی را کاهش دهند.

کلید واژه ها: رفتارهای ناایمن، روش های مدیریت ایمنی، انگیزش ایمنی، کارکنان