مقایسه‌ی اثربخشی درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبت نگر بر معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

زمینه و هدف: بیماری دیابت نوع 2، بر خلق و خوی بیماران اثر منفی دارد و برای افزایش امید به زندگی این بیماران، راهکارهای روان درمانی بسیاری وجود دارد، بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه­ی اثربخشی درمان شفقت به خود و گروه درمانی مثبت‌نگر بر معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش را کلّیه­ی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر بوشهر در سال 1399 تشکیل می‌دادند که با روش نمونه‏گیری در دسترس از بین آن‌ها 45 نفر انتخاب گردیده و به‏طور تصادفی در 2 ﮔﺮوه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و 1 گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. به یک گروه آزمایش، 8 جلسه برنامه‌ی درمانی شفقت به خود و به گروه آزمایش دوم 6 جلسه روان­درمانی مثبت­نگر آموزش داده شد. برای جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه­ها­­ی معنای زندگی استگر و همکاران (2006)، امید به زندگی هرث (1992) و رفتارهای خودمراقبتی دیابت توبرت، هامپسون و گلاسکو (2000) استفاده شد. داده­ها از طریق آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند­متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ­ها: یافته‏ها نشان داد که هر دو برنامه درمانی شفقت به خود و روان­درمانی مثبت­نگر موجب افزایش معنای زندگی، امید به زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می­گردد (05/0>P). نتیجه­ گیری: با توجه به این نتایج می‌توان بیان نمود که استفاده از درمان شفقت به خود و روان درمانی مثبت‌نگر می‏تواند قابل کاربرد برای متخصصین در جهت بهبود شرایط بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باشد.