تاثیر 8 هفته تمرین سرعتی تکراری بر سیستم بافری و نتایج ناشی از سه مدل ریکاوری مختلف

Abstract

زمینه و هدف: امروزه تمرینات استقامتی شدید تکراری بخش جدایی ناپذیری از تمرینات آماده سازی اکثر رشته­های ورزشی تیمی و انفرادی را تشکیل می­دهد که اگر با ریکاوری مناسب حین یا پس از فعالیت­های بدنی همراه نباشد، سازگاری­های لازم را ایجاد نکرده و ممکن است به اجرای ورزشکار تحت شرایط مسابقه یا تمرین آسیب بزند. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر ظرفیت تامپونی و نتایج ناشی از سه نوع ریکاوری فعال، غیرفعال و حرکات کششی در دانشجویان دختر غیرفعال دانشگاه فرهنگیان همدان بود. روش کار: تعداد 30 نفر از دانشجویان (سن 33/0±49/22 سال، وزن 31/7±33/68 کیلوگرم، قد 32/8±76/176 سانتیمتر و شاخص توده بدن 12/23 کیلوگرم بر متر مربع) سه نوع ریکاوری فعال، غیر فعال و حرکات کششی (هر گروه10 نفر) را در فاصله های استراحت 5 دقیقه ای بین پروتکل ورزشی آزمون استقامتی شدید تکراری انجام دادند. قبل و بعد از انجام پروتکل نمونه خونی شریانی گرفته شد. سپس آزمودنی ها در 8 هفته تمرین هوازی (سه جلسه در هفته، 65 درصد حداکثر ضربان قلب- هر هفته)، شرکت کردند. در انتهای 8 هفته، مطابق با ابتدای طرح، دوباره در آزمون استقامتی شدید تکراری شرکت نمودند و نمونه‌گیری‌ها قبل و بعد از آزمون مجددا اندازه گیری شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد در مرحله پیش آزمون تفاوت معناداری بین سه نوع ریکاوری برای متغیرهای پژوهش وجود ندارد (05/0<P). در مقایسه با پیش آزمون اسیدیته خون، بیکربنات و فشار دی اکسیدکربن پس آزمون با ریکاوری فعال بعد از تمرینات استقامتی تفاوت معناداری را نشان داد (05/0>P). در مورد اثر تمرین هوازی برای سه نوع ریکاوری بر فشار دی اکسید کربن و اضافه قلیا و بافرهای بازی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0<P). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان می­دهد که تمرینات استقامتی اثر بیشتری را برروی متغیرهای ظرفیت تامپونی بوسیله ریکاوری فعال القا می‌کند.