ارایه مدل دانشگاه پایدار بر توسعه تفکر انتقادی روانشناختی در دانشگاه‌های علوم پزشکی کلان کشور

Abstract

زمینه و هدف: با تغییر پارادایم توسعه از توسعه اقتصادی به توسعه پایدار، نقش و کارکرد نظام آموزش‌عالی نیز دچار تحولات اساسی شده است. لذا هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دانشگاه پایدار بر پرورش مهارت‌های تفکر انتقادی روانشناختی در دانشگاه‌های علوم پزشکی کلان منطقه یک به منظور ارایه مدل است. روش کار: پژوهش حاضر با رویکرد آمیخته انجام شد. جامعه آماری در بخش کیفی، اساتید دانشگاه‌های علوم پزشکی کلان منطقه یک که دارای مرتبه علمی دانشیار و بالاتر بودند به تعداد 23 نفر و در بخش کمی، اساتید هیات علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی کلان منطقه یک آمایش آموزش عالی بخش سلامت کشور به تعداد 1851 نفربودند که در بخش کیفی با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند، تعداد 17 نفر و در بخش کمی بر اساس فرمول کوکران، تعداد 320 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه محقق ساخته دانشگاه پایدار و پرسشنامه مهارت‌های تفکر انتقادی رجایی (1393) استفاده شد. یافته‌ها: با توجه به مقادیر R2 و ضرایب مسیر می‌توان نتیجه گرفت که رابطه دانشگاه پایدار با تفکر انتقادی (با ضریب مسیر 371/0 و مقدار R2 برابر با 138/0 و آماره تی 227/6) مثبت و معنادار می‌باشد. نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان گفت که نقش تفکر انتقادی در دانشگاه پایدار نه تنها بستری را برای تنظیم اهداف و فعالیت‌ها فراهم می‌نماید، بلکه مسائل پایداری را به زبانی که برای تصمیم گیرندگان مدارس عالی و دانشگاه‌ها قابل فهم باشد ترجمه می‌کند.