بررسی اثر دگزامتازون بر سایتوکاین ها و بیان ژن های منتخب دخیل در فیبروز: مطالعه در مدل موشی فیبروز ریوی ایدیوپاتیک

Abstract

چکیده زمینه و هدف: فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (Idiopathic pulmonary fibrosis, IPF)، یک بیماری التهابی مزمن، پیشرونده ریه و عمدتاً کشنده با متوسط بقای ​​ 2 تا 3 سال می باشد. از آنجا که فرآیند های التهابی مزمن در ریه نقش عمده ای در ایجاد و توسعه این بیماری ایفا می کند، درمان با گلوکوکورتیکوئیدهایی نظیر دگزامتازون (عوامل ضد التهاب با طیف گسترده) در درمان IPF مطرح می باشد. هر چند مکانیسم عملکرد ضد فیبروزی این داروها به طور کامل شناخته نشده است و کارآیی آنها همچنان مورد بحث می باشد . در این مطالعه بررسی تاثیر داروی دگزامتازون در مدل IPF انجام گردید. روش بررسی: تیمار با دگزامتازون در مدل موشی فیبروز ریوی القاء شده توسط تلقیح داخل تراشه ای بلئومایسین انجام شد. فیبروز ایجاد شده از طریق سنجش های هیستوپاتولوژیکی و اندازه گیری هیدروکسی پرولین در بافت ریه صورت گرفت. سنجش میزان سایتوکاینهای TGF-β و TNF-α به روش الایزا و بیان ژنهای CTGF و ET-1 از طریق RT-PCR انجام شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از ایجاد فیبروز و افزایش رسوب کلاژن، و افزایش معنی دار پروتئین های TGF-β و TNF-α و بیان ژنهای CTGF و ET-1 در بافت ریه، به دنبال تلقیح بلئومایسین بود. تیمار با دگزامتازون باعث کاهش میزان رسوب کلاژن، سطوح TGF-β (P<0.001) و TNF-α (P <0.05) و کاهش بیان افزایش یافته ژنهای CTGF و ET-1 (P<0.001) در موش های درگیر فیبروز ریه شد. نتیجه‌گیری: در این مطالعه نشان داده شد که دگزامتازون از طریق کاهش چشمگیر میزان TGF-β و بیان CTGF و ET-1، باعث تخفیف فیبروز ریوی القاء شده توسط بلئومایسین می شود.