اثربخشی رویکرد هیجان مدار بر صمیمیت، مهارت‌های ارتباطی و احساس ارزشمندی در زوجین ناسازگار

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به اینکه سازگاری زوجین نقش مهمی در ثبات خانواده ایفا می­کند جهت نیل به این هدف، رویکرد هیجان­مدار می­توانند مورد استفاده قرار بگیرند، بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد هیجان مدار بر صمیمیت، مهارت­های ارتباطی و احساس ارزشمندی در زوجین ناسازگار بود. روش کار: در این مطالعه نیمه آزمایشی، جامعه آماری شامل کلیه زوجین ناسازگار مراجع به مراکز مشاوره شهر تهران بود که تعدادشان در سال 1400 برابر 3500 نفر بوده است. با در اختیار گرفتن پرونده­های موجود زوجین ناسازگار مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر تهران، تعداد 10 زوج (10 مرد و 10 زن) به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب در سه گروه 5 زوجه (5 زوج در گروه آزمایشی اول و 5 زوج در گروه کنترل) قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامپسون و والکر (1983)، پرسشنامه مهارت­های ارتباطی ماتسون (1983)، پرسشنامه خودارزشمندی CSWS کروکر و همکاران (2003) و پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) بود. جهت تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس یک راهه و چندراهه استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان از این داشت که رویکرد هیجان مدار بر صمیمیت، مهارت­های ارتباطی و احساس ارزشمندی در خرده مقیاس­های (حمایت خانواده، سبقت و رقابت‌جویی، ظاهری و جسمانی و شایستگی علمی) در زوجین ناسازگار تأثیرگذار می­باشد. نتیجه‌گیری: به‌طورکلی می‌توان نتیجه گرفت که رویکرد هیجان مدار تأثیر معناداری بر صمیمیت و مهارت­های ارتباطی و احساس ارزشمندی در زوجین ناسازگار داشته­اند و از این رویکرد می‌توان درمان تعارضات زناشویی استفاده کرد.