مقایسه تاثیر ورزش‌های زنجیره باز و بسته در کاهش درد و افزایش عملکرد در بیماران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال

Abstract

زمینه و هدف: علی‌رغم دستیابی به شواهد بالینی در مورد اثربخشی دو برنامه تمرینی زنجیره حرکتی بسته (CKC) و زنجیره حرکتی باز (OKC) در درمان سندرم درد پاتلوفمورال (PFPS)، تاکنون تأثیرگذاری بیشتر یکی از این دو روش مشخص نگردیده است. ازاین‌رو، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی و مقایسه اثر درمانی تمرین‌های OKC و CKC بر شدت درد و عملکرد بیماران مبتلا به PFPS انجام شد. روش کار: از بین 117 نفر مراجعه‌کننده به کلینیک پزشکی ورزشی بیمارستان رسول اکرم، شصت و چهار بیمار مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال با توجه به معیارهای ورود وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه مداخله شامل 32 نفر جهت برنامه ورزشی OKC و 32 نفر جهت برنامه ورزشی CKC تقسیم شدند که به مدت 24 جلسه (3 بار در هفته) برنامه‌های ورزش‌درمانی را انجام دادند. بیماران از نظر شدت درد و عملکرد، در بدو مراجعه و یک ماه و دو ماه بعد ارزیابی شدند. تست‌های عملکردی انجام شده شامل تست 6 دقیقه راه رفتن (6MW test)، تست برخاستن و راه رفتن (TUG) و تست نشست و برخاست (Sit-up test) بود. یافته‌ها: بر اساس نتایج این مطالعه کاهش واضحی در سطح درد در هر دو گروه مشاهده شد و تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های OKC و CKC وجود نداشت. همچنین پرسشنامه‌های KUJALA و FIQ در هر دو گروه بهبود قابل‌توجهی را در توانایی‌های عملکردی بیماران پس از انجام تمرین‌ها نشان دادند؛ اما در دو گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. همچنین این نتیجه در تست‌های عملکردی تکرار شد. نتیجه‌گیری: انجام تمرین‌های OKC یا CKC با در نظر گرفتن ارزیابی‌های انجام شده طی 8 هفته بدون اولویت منجر به بهبود قابل توجهی در شدت درد و بهبود عملکردی شدند، بنابراین هر دو به‌عنوان پروتکل‌های توان‌بخشی در بیماران مبتلا به PFPS بسیار توصیه می‌شوند.