اثر کابرگولین و لوتیراستام بر ساختار بافت‌شناسی و استریولوژیک کورتکس مغز، هیپوکامپ و مخچه در مدل کیندیلینگ تشنجی ناشی از پنتیلن‌تترازول در موش صحرایی

Abstract

زمینه: صرع بیماری مزمن عصبی است که داروهای درمانی فعلی به‌علت مکانیسم پیچیده آن از کارایی کافی برخوردار نیستند. بنابراین ممکن است خاستگاهی غیرعصبی همچون آستروسیت‌ها و میکروگلیاها داشته باشد. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تجویز تنها و توأمان کابرگولین و لوتیراستام بر ساختار بافت‌شناسی و استریولوژیک کورتکس مغز، هیپوکامپ و مخچه متعاقب تشنج مزمن در موش صحرایی انجام شد. روش‌ها: در این مطالعه تجربی،30 سر موش صحرایی ماده در گروه‌های کنترل، تشنج (کیندیلینگ با پنتیلن‌تترازول)، تشنج+لوتیراستام، تشنج+کابرگولین، تشنج+لوتیراستام+کابرگولین بررسی شدند. لوتیراستام و کابرگولین به‌ترتیب با دُزهای 50 و 0/05 میلی‌گرم بر کیلوگرم و در گروه مشترک نصف این مقادیر استفاده شد. بعد از یوتانایز کردن حیوانات، بافت مغز آن‌ها خارج و بعد از تهیه مقاطع بافتی با استفاده از تکنیک استریولوژی تعداد نورون‌ها و نوروگلیاها بررسی شد. یافته‌ها: در کورتکس مغز و لایه مولکولی و گرانولی مخچه گروه‌های درمان، تعداد نورون‌ها و نوروگلیاها تفاوت معنا‌داری با گروه کنترل نداشت، اما در نواحی CA2 ،CA1 و CA3 مربوط به گروه تشنج کاهش معنا‌داری در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. در دنتیت ژایروس تعداد نورون‌ها در همه گروه‌های درمان و تعداد نوروگلیا‌ها در گروه تشنج کاهش معنا‌داری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. در لایه پورکینژ مخچه تغییر معنی‌داری در نورون‌ها در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: هیپوکامپ در بروز فعالیت‌های تشنجی بیشتر از سایر قسمت‌های مغز نقش دارد. همچنین نورون‌ها و نوروگلیا در تشنج نقش اساسی دارند، اما تعیین رابطه بین تغییرات تراکم این سلول‌ها و استفاده از کابرگولین نیازمند مطالعات بیشتری است، زیرا تراکم آن‌ها در قسمت‌های مختلف هیپوکامپ به‌دنبال تشنج مزمن کاهش یافت، اما در دنتیت ژایروس این رابطه با مناطق CA متفاوت است.