بررسی تاثیر باقیمانده سموم استامی پراید و دیکلرووس در خیار گلخانه ای بر عملکرد کبد و سلول های جنسی بیضه در موش کوچک آزمایشگاهی

Abstract

سابقه و هدف: سموم دفع آفات به طور گسترده در سراسر جهان به ویژه در کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه استفاده می­شود. این در حالی است که تاثیر مقادیر باقیمانده این ترکیبات بر فرایندهای فیزیولوژیک بدن همیشه مورد بحث بوده است. روش بررسی: در این پژوهش 27 بوته ی خیار با غلظتی معادل دو برابر دوز توصیه شده (استامی پراید 50 گرم در لیتر و دیکلرووس 4 میلی لیتر در لیتر) سمپاشی شدند. پس از 24 ساعت میزان باقی مانده آنها به دست آمد و برای بررسی تأثیر این بقایا، 20 سر موش در 4 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل و گروه­های 1، 2 و 3 که به ترتیب از سم دیکلرووس و استامی پراید و گروه سوم ترکیبی از دو سم را در آب آشامیدنی دریافت کردند. یافته ها : باقی مانده سموم برای استامی پراید 5/1 و برای دیکلرووس 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم خیار به دست آمد و تاثیر آنها نشان از کاهش معنی­دار وزن بدن و میزان آلبومین خون (01/0p<) و افزایش در آنزیم­های کبدی (آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز) و تغییراتی در تعداد سلول­های جنسی بیضه داشت (05/0P<). نتیجه گیری: می­توان پدید آمدن اختلالات کبدی و کاهش پتانسیل تولید مثلی در موش­های جنس نر را پی­آمد اضافه نمودن سموم به آب آشامیدنی آنها دانست. از این رو پایش وجود باقی مانده سموم در مواد غذایی گذاره­ای ارزشمند است که باید پیوسته صورت گیرد و در کاربرد این سموم نگرش ویژه ­ای داشت.