تأثیر دی‌آلیل‌سولفید بر اختلال حاد کلیه القا شده با لیپوپلی‌ساکارید در موش کوچک آزمایشگاهی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: دی‌آلیل‌سولفید یکی از ترکیبات ارگانوسولفور گرفته شده از سیر است که اثرات آنتی‌اکسیدانی و محافظتی متعددی دارد. لیپوپلی‌ساکارید جزء غشای بیرونی باکتری‌های گرم منفی است که برای ایجاد مدل حیوانی آسیب حاد کلیه استفاده می‌شود. لیپوپلی‌ساکارید با القای واکنش‌های استرس‌اکسیداتیو موجب آسیب‌ کلیوی می‌گردد. با توجه به نقش استرس‌اکسیداتیو در بروز آسیب‌ حاد ‌کلیه ناشی از سپتی سمی، هدف از این مطالعه تعیین اثر دی‌آلیل‌سولفید بر اختلال حاد کلیه ناشی از لیپوپلی‌ساکارید بود. مواد و روش‌ کار: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش‌ نر نژاد C57BL/6 به طور تصادفی به 4 گروه کنترل، لیپوپلی‌ساکارید و دو گروه لیپوپلی‌ساکارید تحت درمان با دی‌آلیل‌سولفید (دوز های 50 و 200 میلی‌گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. در مورد دو گروه تحت درمان با دی‌آلیل‌سولفید، تجویز دی‌آلیل‌سولفید، تک دوز و به صورت خوراکی یک ساعت قبل تزریق لیپوپلی‌ساکارید بود. آسیب حاد کلیه با تزریق تک دوز داخل صفاقی‌ لیپوپلی‌ساکارید 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم ایجاد شد. 24 ساعت پس از تزریق لیپوپلی‌ساکارید، نمونه‌های خون از قلب برای آنالیز نیتروژن اوره خون و کراتینین جمع آوری شدند. همچنین هموژنه‌ بافت کلیه برای اندازه گیری شاخص‌های استرس‌اکسیداتیو شامل مالون‌دی‌آلدئید (MDA)، نیتریت و کاتالاز تهیه شد. یافته‌ها: در مقایسه با گروه لیپوپلی‌ساکارید، تزریق دی‌آلیل‌سولفید در دوز 200 میلی‌گرم بر کیلوگرم باعث کاهش معنی‌دار MDA شد ولی کاهش نیتریت و افزایش کاتالاز معنی‌دار نبودند. همچنین در راستای بهبود عملکرد کلیه، میزان اوره و کراتینین را در مقایسه با گروه لیپوپلی‌ساکارید به طور معناداری کاهش داد. نتیجه‌گیری: دی‌آلیل‌سولفید می‌تواند اختلال حاد کلیه ناشی از لیپوپلی‌ساکارید را بهبود بخشد که اثرات سودمند آن بواسطه‌ کاهش استرس‌اکسیداتیو و احتمالاً افزایش سیستم دفاعی آنتی‌اکسیدانی است.