بررسی تاثیرهشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PCG1-α و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی

Abstract

سابقه و هدف: ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیشرفت بیماری قلبی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی انجام شد. مواد و روش‌ها: 40 سر موش صحرایی نر به‌صورت تصادفی به 5 گروه کنترل سالم، کنترل سکته قلبی، تمرین هوازی، مکمل و تمرین + مکمل تقسیم شدند. گروه تمرین و تمرین + مکمل به‌مدت 8 هفته تحت‌تأثیر تمرین بر روی نوار گردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به‌صورت 5 روز در هفته قرار گرفتند. در این زمان گروه کنترل سکته قلبی و مکمل، برنامه تمرینی نداشت. در ابتدا کنترل سالم، کشتار شدند. بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز میتوکندریایی با استفاده از روش Real-time PCRبه‌دست آمد. ﺩﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﺍﺯ ﺁﺯﻣﻮن شاپیروویلک و تحلیل واریانس دوطرفه و یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ. نتایج: یافته‌ها نشان داد که بیان PGC-1α و سیترات‌سینتاز کاردیومیوسیت‌ها در گروه‌های تمرین‌کرده با و بدون مصرف کورکومین به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه‌های مکمل و کنترل سکته قلبی است (0/001=P). بین دو گروه تمرین و تمرین + مکمل هم تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. بیان هر دو ژن در گروه کنترل سکته قلبی کمتر از کنترل سالم بود (0/05≥P). نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرین هوازی به‌تنهایی و در ترکیب با کورکومین، به افزایش بیان ژن PGC-1α و سیترات‌سینتاز منجر گردید. اثر توأم تمرین و کورکومین به‌طور غیر معنی‌داری بیشتر بود.