اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا بر فاکتور مهارکننده تومورزایی و اینترلوکین-33 زنان مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

زمینه و هدف: تمرینات ورزشی دارای اثرات مفید و ضدالتهابی است که موجب سرکوب التهاب سیستمی با درجه پایین در دیابت نوع 2 می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین تناوبی با شدت بالا بر فاکتور مهارکننده تومورزایی و اینترلوکین-33 در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش‌ کار: در این پژوهش نیمه تجربی و میدانی، 30 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سنی 05/3 ±75/38، شاخص توده بدن 44/1±17/28 و گلوکز ناشتای بالاتر از 126 تا250 میلی‌گرم بر دسی لیتر به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله در دو گروه تمرین تناوبی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین تناوبی تمرینات را به مدت دوازده هفته، سه جلسه در هفته گروه با 75 درصد ضربان قلب بیشینه شروع و تا شدت ۹0 درصد ضربان قلب بیشینه افزایش دادند. نمونه‌های خونی فاکتور مهار کننده تومورزایی و اینترلوکین 33 قبل و پس از 12 هفته تمرین، با روش الایزا اندازه‌گیری شد. به منظور بررسی آماری داده‌ها از آزمون شاپروویلک برای تعیین نرمالیته داده‌ها، از آزمون t وابسته برای مقایسه میانگین‌های پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای مورد مطالعه درون گروه‌ها و از آزمون کواریانس برای مقایسه بین گروه‌ها استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تی همبسته نشان داد که 12 هفته تمرین اثرات معنی‌داری بر فاکتور مهار کننده تومورزایی و اینترلوکین 33 داشته است. مقادیر سرمی فاکتور مهار کننده تومورزایی پس از تمرین تناوبی نسبت به شرایط کنترل، کاهش معناداری داشته است. همچنین در گروه تمرین تناوبی، اینترلوکین 33 در مقایسه با گروه بی تمرین تفاوت معناداری را در پس آزمون نسبت به پیش آزمون نشان داد (05/0≥P). نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می‌دهد تمرینات تناوبی می‌تواند باعث بهبود سطح گلوکز و کاهش درجه التهاب در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شود.