مقایسه ی تاثیر8هفته تمرین TRXومقاومتی سنتی برکراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز زنان غیر فعال

Abstract

زمینه و هدف: فعالیت بدنی با وجود فواید گوناگونی که برای سلامتی عمومی دارد، می‌تواند به دلیل افزایش فشار اکسایشی از طریق افزایش تولید گونه‌های واکنش‌پذیر، موجب آسیب احتمالی بافت‌های مختلف بدن شود و هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی سنتی و TRX روی شاخص های آسیب عضلانی دانشجویان زنان غیر فعال می‌باشد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد (28) دختر غیرفعال سالم با میانگین سن 38/1±00/21 سال به طور تصادفی به سه گروه: تمرین مقاومتی سنتی (9)، تمرین TRX(9) و کنترل (10) تقسیم شدند. گروه‌های تجربی پروتکل تمرینی را سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته با شدت 65 الی 80 درصد اجرا کردند. نمونه‌های خونی قبل از شروع تمرین و 48 ساعت پس از آخرین جلسه‌ی تمرین اخذ و میزان کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های شاپیرو ویلک، تی وابسته و تحلیل واریانس یک سویه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در سطح کراتین کیناز خون در سه گروه وجود نداشت ولی در میزان فعالیت آنزیم لاکتات دهیدروژناز در گروه تمرین مقاومتی سنتی و در گروه TRX از مرحله پیش آزمون به پس آزمون کاهش معنی داری مشاهده شد. همچنین نتایج تحلیل واریانس یک طرفه تفاوت معنی داری در سطح لاکتات دهیدروژناز در هر دو گروه تجربی با گروه کنترل و بین گروه های تجربی نشان داد (05/0 P<). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان بیان کرد که تمرین بدنی منظم TRX و مقاومتی سنتی با شدت متوسط هر دو نه تنها منجر به تشدید شاخص‌های آسیب عضلانی نشده‌اند بلکه آثار سودمندی روی متغیر‌های آسیب عضلانی از جمله لاکتات دهیدروژناز داشتند که نشان دهنده سودمند بودن این گونه تمرینات در زندگی افراد غیر فعال است.