تاثیر 4 هفته تمرین مقاومتی و تستوسترون بر بیان ژن mTOR در بافت تاندون رت های نر

Abstract

زمینه و هدف: ابعاد و خصوصیات تاندون و عضله با یکدیگر بسیار مرتبط بوده و متناسب با یکدیگر تغییر می‌نمایند. عملکرد و وضعیت عضله نیز تحت تأثیر شدت و نوع فعالیت بدنی بخصوص تمرینات مقاومتی و هورمون تستوسترون است و این احتمال وجود دارد که تاندون نیز تحت تأثیر تمرین و تستوسترون قرار بگیرد. لذا در مطالعه‌ی حاضر به تعیین تأثیر 4 هفته تمرین مقاومتی و تستوسترون بر بیان ژن mTOR در تاندون رت‌های نر پرداخته شد. روش کار: در این مطالعه تجربی 24 سر رت نر با سن 8 هفته و دامنه وزنی دامنه وزنی 20±220 گرم به طور تصادفی در 4 گروه 6 سری شامل 1) کنترل، 2) تمرین مقاومتی، 3) تستوسترون، 4) تمرین مقاومتی+ تستوسترون قرار گرفتند. در مدت چهار هفته پنج جلسه در هفته تمرینات مقاومتی را انجام دادند، همچنین رت‌های گروه تستوسترون، پنج جلسه در هفته mg/kg 2 تستوسترون پروپیونات به صورت صفاقی دریافت نمودند. برنامه تمرینی شامل چهار هفته و هفته‌ای پنج روز بالارفتن از نردبان بود. سطوح بیان ژنmTOR به روش RT& PCR اندازه‌گیری شد. از تحلیل واریانس واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی برای تحلیل آماری استفاده شد. سطح معنی‌داری 05>p در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج آنوای یک سویه نشان داد که سطح بیان ژن mTOR در چهار گروه معنادار بود (014/0=P). با مراجعه به آزمون تعقیبی توکی نتایج نشان داد که گروه تمرین مقاومتی و تستوسترون تنها با گروه تمرین و کنترل اختلاف معناداری نشان داد (05/0>P). سایر گروه‌ها هیچ کدام دو به دو اختلاف معناداری نشان ندادند (05/0<P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد اثر تعاملی تستوسترن با تمرین مقاومتی می‌تواند اثر مطلوب تری نسبت به هر کدام به تنهایی بر بهبود بیان ژن mTOR در بافت تاندون رت‌ها داشته باشد.