تدوین الگوی ساختاری مثلث‌سازی در خانواده و گرایش به روابط فرازناشویی با واسطه‌گری تمایزیافتگی خود

Abstract

زمینه و هدف: پژوهش­های بسیاری به شیوه مدیریت هیجانات همسران بر کیفیت تعاملات آینده آنان تاکید دارد. یکی از شیوه­های ناکارآمد مدیریت هیجانات مثلث­سازی در خانواده است که تمایزیافتگی­خود را کاهش داده و موجب افزایش هیجان­پذیری و همجوشی می­شود. از آنجا که ارتباط این متغیرها در یک مدل ساختاری مورد مطالعه قرار نگرفته است، هدف از این پژوهش تدوین الگوی ساختاری مثلث­سازی در خانواده و گرایش به روابط فرازناشویی با واسطه­گری تمایزیافتگی­ بود. روش­کار: این پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل افراد متاهل شهر تهران در سال 1399 و نمونه شامل 349 فرد بودکه با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس مثلث­سازی یوسفی و بهرامی (1394)، مقیاس تمایزیافتگی­خود اسکورن و فریدلندر (۱۹98) و مقیاس خیانت مارک واتلی (2006) بود. به منظور بررسی روابط میان متغیرها از روش معادلات ساختاری، آزمون همبستگی و بوت استرپ استفاده شد. یافته­ ها: ارزیابی مدل فرضی پژوهش نشان داد که مدل فرضی با مدل اندازه­گیری، برازش دارد (96/0CFI=، 96/0 IFI=، 077/0RMSEA=). نتایج نشان داد که مثلث­سازی به صورت غیر­مستقیم از طریق تمایزیافتگی­خود بر روابط فرازناشویی تاثیر دارد. همچنین نتایج نشان داد که مثلث­سازی رابطه مستقیم با روابط فرازناشویی (07/0) ندارد و تمایزیافتگی­ در ارتباط بین مثلث‌سازی و روابط فرازناشویی نقش واسطه­ای دارد. نتیجه ­گیری: مثلث­سازی در خانواده و به دنبال آن سطح پایین تمایزیافتگی در افراد احتمالا منجر به روابط فرازناشویی می­شود. تحقیقات بیشتر در این زمینه ضروری است تا با آموزش­های لازم کیفیت روابط زوج و مدیریت هیجانات بهبود یافته و از بروز روابط فرازناشویی پیشگیری شود.