| dc.contributor.author | عالیخانی, مرجان | fa_IR |
| dc.contributor.author | شعاع کاظمی, مهرانگیز | fa_IR |
| dc.contributor.author | خلعتبری, جواد | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1401-05-11T19:00:58Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2022-08-02T19:00:58Z | |
| dc.date.available | 1401-05-11T19:00:58Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2022-08-02T19:00:58Z | |
| dc.date.issued | 2022-01-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1400-10-11 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | عالیخانی, مرجان, شعاع کاظمی, مهرانگیز, خلعتبری, جواد. (1400). پیش بینی تأثیر سنجش خانواده بر اختلالات رفتاری با میانجیگری خودپنداره در نوجوانان. مجله علوم پزشکی رازی, 28(11), 24-34. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 2228-7043 | |
| dc.identifier.issn | 2228-7051 | |
| dc.identifier.uri | http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6878-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/920987 | |
| dc.description.abstract | زمینه و هدف: نوجوانی یکی از مهم‌ترین دوره های زندگی است. در این دوره تغییرات فیزیولوژیکی وروانی موجب بروز تحولات عمیق در فرد می‌گردد، بنابراین هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی تأثیر سنجش و ارزیابی خانواده به واسطه خودپنداره بر اختلالات رفتاری نوجوانان دختر و پسر 12 تا 15 ساله شهر تهران بود.
روش کار: در این پژوهش توصیفی پیمایشی، جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان دختر و پسر 12 تا 15 ساله مشغول به تحصیل در مقطع تحصیلی متوسطه دوره اول شهر تهران بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه ای و در دسترس تعداد 629 نفر (تعداد 309 پسر و 320 دختر) به عنوان نمونه آماری در نظر گرفته شد. از پرسشنامه‌های سنجش خانواده، اختلالات رفتاری، خودپنداره برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.
یافته‌ها: اثر غیر مستقیم سنجش خانواده به واسطه خودپنداره، همدلی و شادکامی بر اختلالات رفتاری برابر 08/0 و اثر کل آن 15/0 بود. در میان ابعاد عملکرد خانواده، بین نقش ها با مشکلات توجه، پرخاشگری اجتماعی و اضطراب- گوشه گیری رابطه معناداری مشاهده نشد (05/0<P). همچنین بین همراهی عاطفی با مشکلات توجه و پرخاشگری اجتماعی نیز رابطه معناداری مشاهده نشد (05/0<P)؛ ولی بین سایر متغیرها روابط مثبت و معناداری دیده شد. (05/0>P) و اثر غیرمستقیم عملکرد خانواده بر اختلالات رفتاری با نقش واسطه ای خودپنداره نیز معنادار است (05/0≥P).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش، به نظر می‌رسد که با بهبود عملکرد خانواده، اختلالات رفتاری در نوجوانان کاهش می‌یابند و بالعکس و عملکرد خانواده با افزایش خودپنداره می‌تواند اختلالات رفتاری را کاهش دهد. | fa_IR |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی ایران | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | مجله علوم پزشکی رازی | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | Razi Journal of Medical Sciences | en_US |
| dc.subject | اختلالات رفتاری | fa_IR |
| dc.subject | سنجش خانواده | fa_IR |
| dc.subject | خودپنداره | fa_IR |
| dc.subject | عملکرد خانواده | fa_IR |
| dc.subject | روانشناسی بالینی | fa_IR |
| dc.title | پیش بینی تأثیر سنجش خانواده بر اختلالات رفتاری با میانجیگری خودپنداره در نوجوانان | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.type | پژوهشي | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشیار، گروه مطالعات زنان و عضو هئیت علمی، دانشکده علوم اجتماعی و اقتصادی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران | fa_IR |
| dc.contributor.department | دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن، مازندران، ایران | fa_IR |
| dc.citation.volume | 28 | |
| dc.citation.issue | 11 | |
| dc.citation.spage | 24 | |
| dc.citation.epage | 34 | |
