بررسی سمیت سلولی نانوذرات الماس بر روی سلول‌های سرطان سینه (MCF-7) و لنفوسیت و میانکنش آنها با آلبومین سرم انسانی با استفاده از روش‌های طیف‌سنجی

Abstract

زمینه و هدف: استفاده از نانومواد کربن، برای اهداف مختلف زیست‌پزشکی در زمینه‌های تشخیص و درمان کاربرد فراوانی دارد. این مطالعه به‌منظور بررسی نوع تعامل نانوذرات الماس با پروتئین آلبومین و همچنین بررسی سمیت سلولی نانوذرات الماس در سلول سرطان سینه (MCF-7) و سلول لنفوسیت انجام شد. روش کار: به‌منظور بررسی تعامل نانوذرات الماس با پروتئین آلبومین، تکنیک‌های طیف‌سنجی دورنگ نمایی دورانی، طیف‌سنجی Visible-UV و طیف‌سنجی فلورسانس طبق دستورالعمل صورت گرفت. به‌منظور بررسی سمیت نانوذرات بر روی سلول‌های سرطان سینه (MCF-7) و سلول لنفوسیت تست MTT، LDH، آپوپتوز مطابق دستورالعمل انجام شد. یافته‌ها: نتایج تست MTT نشان داد بیشترین سمیت سلولی نانوذرات الماس بر روی سلول‌های سرطان سینه (MCF-7) در غلظت 50 و 100 میکروگرم در میلی‌لیتر است که میزان زنده ماندن سلول‌ها را به ترتیب به 2/53% - 3/49% (01/0p<) و 68.4% - 3/64% (001/0p<) نسبت به گروه کنترل کاهش داد. درحالی‌که تأثیری در کاهش میزان زنده ماندن سلول‌های لنفوسیت نشان نداد. نتایج تست LDH نشان داد که نانوذرات برخلاف سلول‌های لنفوسیت منجر به افزایش میزان نشت لاکتات دهیدروژناز و القاء آپوپتوز در سلول سرطان سینه (MCF-7) می‌شود. ‌پژوهش‌های طیف سنجی فلورسانس جابه‌جایی به سمت طول موج‌های کوتاه‌تر و کاهش شدت نشر ماکزیموم در اثر افزایش غلظت نانوذرات را نشان داد. این تغییر در ویژگی فلورسانس پروتئین آلبومین حاکی از این است که نانو ذرات الماس با پروتئین آلبومین کمپلکس تشکیل می‌دهد. دمای نیمه ذوب آلبومین در حالت آزاد برابر با 61 درجه سانتی گراد است و دمای نیمه ذوب در حضور نانوذرات الماس به 58 درجه سانتی گراد کاهش یافت. نتیجه‌گیری: نانوذرات الماس منجر به کاهش زنده ماندن سلول‌های سرطانی می‌شوند درحالی‌که تأثیری در کاهش زنده ماندن سلول‌های لنفوسیت نداشت. همچنین این نانوذرات با تغییر ویژگی‌های ساختاری پروتئین آلبومین منجر به تغییر عملکرد آن می‌شوند.