تأثیر آموزش مهارت های تنظیم هیجان بر تاب آوری سربازان بر اساس مدل خودکارآمدی

Abstract

زمینه و هدف: شناخت عوامل دخیل در میزان تاب‌آوری سربازان و چگونگی تنظیم هیجانات در برابر مسائل و مشکلات دوران سربازی، می­تواند باعث پیشگیری از بروز بسیاری از رفتا­ر­های نامطلوب در محیط نظامی و نیز سازگاری بیشتر فرد با محیط ‌شود، لذا این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین تنظیم هیجان و تاب‌آوری و عوامل مؤثر بر آن در سربازان فرماندهی انتظامی شهرستان مرودشت در سال 1399 انجام شد. روش‌ها: مطالعه حاضر، از نوع پژوهش­‌های نیمه­‌آزمایشی پیش‌­آزمون-پس‌­آزمون با دو گروه کنترل و آزمون، با روش نمونه­­‌گیری خوشه­‌ای تصادفی با حجم نمونه 118 نفر )در هر گروه 59 نفر( در سال 1399 در مقرهای انتظامی شهرستان مرودشت انجام شده است. برای جمع­‌آوری داده­ها از پرسشنامه­‌های جمعیت شناختی 8 سوالی، تاب­آوری با 25 سوال، تنظیم شناختی هیجان با 18 سوال و خودکارآمدی 32 سوالی استفاده شد. اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار SPSS ویرایش 22 و آزمون‌های آماری Chi-square، Pearson correlation، Independent t-test و linear regression تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که نمره خودکارآمدی و تاب‌آوری قبل و بعد از مداخله آموزشیِ مهارت‌­های تنظیم هیجان بر تاب­‌آوری سربازان، در گروه آزمون تفاوت آماری معناداری داشت (0/001P≤)، در حالی­‌که این تغییرات در گروه کنترل معنادار نبود (0/706=P). درون گروه­‌ها، نمره تنظیم هیجانی قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل و مداخله تفاوت معناداری را نشان نداد اما میانگین تغییرات در گروه مداخله بیشتر بود. همچنین نتایج حاصل از آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین تاب‌آوری و تنظیم هیجان رابطه همبستگی وجود دارد (0/302r= و 0/002P=) و تحلیل رگرسیون خطی جهت تعیین تأثیر تنظیم هیجان بر تاب­آوری در دو گروه آزمون و کنترل بعد از مداخله نیز نشان داد که 8 درصد تغییرات نمره تاب­‌آوری وابسته به تنظیم هیجان می‌­باشد. نتیجه‌گیری: مداخله آموزش مهارت‌های تنظیم هیجان بر تاب‌­آوری با استفاده از نظریه خودکارآمدی بر روی سربازان تأثیر قابل توجهی دارد.