تأثیر تمرین هوازی همراه با اُزن و سلول بنیادی بر سطح سرمی آناندامید در موش‌های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت

Abstract

سابقه و هدف: تمرین هوازی، ازن‌تراپی و سلول‌درمانی هریک به‌طور مستقل به‌عنوان روش درمانی برای استئوآرتریت پیشنهاد شده‌اند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین هوازی همراه با ازن و سلول‌درمانی بر سطح سرمی آناندامید در موش‌های استئوآرتریتی است. مواد و روش‌ها: تعداد 45 سر موش صحرایی نر به‌صورت تصادفی در 9 گروه، شامل: گروه 1- کنترل سالم، 2- کنترل بیمار، 3- تمرین، 4- ازن‌تراپی، 5- سلول‌درمانی، 6- تمرین + ازن‌تراپی، 7- تمرین + سلول‌درمانی، 8- ازن + سلول‌درمانی و 9- ازن + سلول‌درمانی + تمرین‌ قرار گرفتند. گروه‌های سلول به‌‌تنهایی و درمان‌های ترکیبی با سلول، تعداد یک میلیون به‌ازای یک کیلوگرم وزن بدن دریافت نمودند و گروه‌های ازن به‌‌تنهایی و درمان‌های ترکیبی با ازن، در 3 تکرار و قبل از شروع تمرین به‌‌مقدارµg/ml 20 ازن دریافت کردند. برنامه تمرین شامل دویدن روی نوار گردان با سرعت 16 متر در دقیقه، به‌مدت 8 هفته بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطح سرمی آناندامید به‌روش الایزا اندازه‌گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس سه‌راهه در سطح معنی‌داری آلفای 0/05 به‌دست آمد. نتایج: یافته‌های مطالعه نشان داد که سطح سرمی آناندامید در گروه بیمار استئوآرتریتی در مقایسه با گروه سالم کاهش معنی‌داری داشت که تمرین و ازن‌تراپی منجر به افزایش معنی‌دار آناندامید گردید؛ اما سلول‌درمانی نتوانست اثر معنی‌داری بر افزایش سطح سرمی آناندامید داشته باشد. اوج این افزایش در ازن + سلول‌درمانی و تعامل هر سه مداخله به‌طور همزمان دیده شد. نتیجه‌‌گیری: هرچند تمرین هوازی و ازن‌تراپی هریک به‌طور مستقل اثر مثبتی بر آناندامید در افراد مبتلا به استئوآرتریت دارند؛ اما تعامل هر سه مداخله به‌طور همزمان و ازن + سلول‌درمانی مؤثرتر است.