تاثیر سطوح فعالیت بدنی و بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی کودکان شهر تهران

Abstract

خلاصه سابقه و هدف: از اساسی­ترین نیازهای زندگی انسان، سلامت جسمانی می­باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سطوح فعالیت بدنی و بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی کودکان 11-8 ساله شهر تهران انجام شد. 205 دختر و پسر 11-8 ساله شهر تهران به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. مواد و روش­ها: ارزیابی سطح فعالیت بدنی با استفاده از پرسشنامه بین المللی سطح فعالیت بدنی، درصد قامت بزرگسالی با استفاده از روش خمیس-روشه به عنوان شاخص بالیدگی جسمانی موردارزیابی قرار گرفت. شایستگی حرکتی با استفاده آزمون شایستگی حرکتی (TMC) ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند عاملی و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند عاملی اثر معنادار بالیدگی و سطح فعالیت بدنی را روی شایستگی حرکتی نشان داد (05/0p< ). کودکان با بالیدگی دیررس در هر سه سطح فعالیت بدنی دارای میانگین شایستگی حرکتی بهتری بودند. کودکان با سطح فعالیت بدنی بالا دارای میانگین شایستگی حرکتی بهتری نسبت به کودکان با سطح فعالیت بدنی متوسط و پایین بودند. اثر اصلی سطوح بالیدگی جسمانی معنادار بود (001/0 p=). مقایسه میانگین ها نشان داد کودکان دارای بالیدگی زودرس دارای شایستگی حرکتی پایین تری نسبت به کودکان دارای بالیدگی نرمال و بالیدگی دیررس بودند و کودکان دارای بالیدگی دیررس بهترین شایستگی حرکتی را داشتند. اثر تعاملی سطوح بالیدگی جسمانی در سن معنادار بود (001/0 p=). نتیجه­گیری: با توجه به تاثیر سطح فعالیت بدنی، اهمیت بالا بردن سطح فعلیت بدنی را به منظور ارتقا شایستگی حرکتی نشان می­دهد.خلاصه سابقه و هدف: از اساسی­ترین نیازهای زندگی انسان، سلامت جسمانی می­باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سطوح فعالیت بدنی و بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی کودکان 11-8 ساله شهر تهران انجام شد. 205 دختر و پسر 11-8 ساله شهر تهران به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. مواد و روش­ها: ارزیابی سطح فعالیت بدنی با استفاده از پرسشنامه بین المللی سطح فعالیت بدنی، درصد قامت بزرگسالی با استفاده از روش خمیس-روشه به عنوان شاخص بالیدگی جسمانی موردارزیابی قرار گرفت. شایستگی حرکتی با استفاده آزمون شایستگی حرکتی (TMC) ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند عاملی و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند عاملی اثر معنادار بالیدگی و سطح فعالیت بدنی را روی شایستگی حرکتی نشان داد (05/0p< ). کودکان با بالیدگی دیررس در هر سه سطح فعالیت بدنی دارای میانگین شایستگی حرکتی بهتری بودند. کودکان با سطح فعالیت بدنی بالا دارای میانگین شایستگی حرکتی بهتری نسبت به کودکان با سطح فعالیت بدنی متوسط و پایین بودند. اثر اصلی سطوح بالیدگی جسمانی معنادار بود (001/0 p=). مقایسه میانگین ها نشان داد کودکان دارای بالیدگی زودرس دارای شایستگی حرکتی پایین تری نسبت به کودکان دارای بالیدگی نرمال و بالیدگی دیررس بودند و کودکان دارای بالیدگی دیررس بهترین شایستگی حرکتی را داشتند. اثر تعاملی سطوح بالیدگی جسمانی در سن معنادار بود (001/0 p=). نتیجه­گیری: با توجه به تاثیر سطح فعالیت بدنی، اهمیت بالا بردن سطح فعلیت بدنی را به منظور ارتقا شایستگی حرکتی نشان می­دهد.خلاصه سابقه و هدف: از اساسی­ترین نیازهای زندگی انسان، سلامت جسمانی می­باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سطوح فعالیت بدنی و بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی کودکان 11-8 ساله شهر تهران انجام شد. 205 دختر و پسر 11-8 ساله شهر تهران به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. مواد و روش­ها: ارزیابی سطح فعالیت بدنی با استفاده از پرسشنامه بین المللی سطح فعالیت بدنی، درصد قامت بزرگسالی با استفاده از روش خمیس-روشه به عنوان شاخص بالیدگی جسمانی موردارزیابی قرار گرفت. شایستگی حرکتی با استفاده آزمون شایستگی حرکتی (TMC) ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند عاملی و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند عاملی اثر معنادار بالیدگی و سطح فعالیت بدنی را روی شایستگی حرکتی نشان داد (05/0p< ). کودکان با بالیدگی دیررس در هر سه سطح فعالیت بدنی دارای میانگین شایستگی حرکتی بهتری بودند. کودکان با سطح فعالیت بدنی بالا دارای میانگین شایستگی حرکتی بهتری نسبت به کودکان با سطح فعالیت بدنی متوسط و پایین بودند. اثر اصلی سطوح بالیدگی جسمانی معنادار بود (001/0 p=). مقایسه میانگین ها نشان داد کودکان دارای بالیدگی زودرس دارای شایستگی حرکتی پایین تری نسبت به کودکان دارای بالیدگی نرمال و بالیدگی دیررس بودند و کودکان دارای بالیدگی دیررس بهترین شایستگی حرکتی را داشتند. اثر تعاملی سطوح بالیدگی جسمانی در سن معنادار بود (001/0 p=). نتیجه­گیری: با توجه به تاثیر سطح فعالیت بدنی، اهمیت بالا بردن سطح فعلیت بدنی را به منظور ارتقا شایستگی حرکتی نشان می­دهد.