شایستگی و خودکارآمدی ارتباطی پرستاران اورژانس: یک مطالعه چند مرکزی

Abstract

زمینه و هدف: پرستاری از جمله مشاغلی است که ارتباط مؤثر از ارکان آن بوده و بویژه در بخش اورژانس، داشتن شایستگی ارتباطی یک ضرورت حرفه‌ای برای ارائه مراقبت با کیفیت و ایمن است. با توجه به نقش شایستگی و خودکارآمدی ارتباطی در برقراری ارتباط مؤثر پرستاران، این مطالعه با هدف تعیین شایستگی و خودکارآمدی ارتباطی پرستاران اورژانس انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی در اورژانس‌های مراکز آموزشی- درمانی آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1398 انجام شد. در این مطالعه 234 پرستار به روش تمام‌شماری وارد مطالعه شدند. داده‌ها با استفاده از مقیاس شایستگی ارتباطی و پرسشنامه خودکارآمدی ارتباطی جمع‌آوری شدند. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی در نرم افزارSPSS نسخه 16 انجام شد. یافته‌ها: بر اساس نتایج، میانگین نمره شایستگی ارتباطی پرستاران 09/15 ± 03/141 بود که از میانه نمره ابزار (108) بیشتر بود. میانگین نمره خودکارآمدی ارتباطی پرستاران 00/22 ± 24/86 بود که از میانه نمره ابزار (66) بالاتر بود. بر اساس نتایج در مدل رگرسیونی، 11 درصد از شایستگی ارتباطی پرستاران تحت تأثیر متغیرهای ساعت کاری در هفته (001/0P=)، نوع بیمارستان (001/0P<) و سطح تحصیلات (023/0P=) تبیین شد و ساعت کاری در هفته با ضریب استاندارد 249/0- بیشترین اثر را بر شایستگی ارتباطی پرستاران داشت. همچنین تنها 12 درصد از خودکارآمدی ارتباطی پرستاران تحت تأثیر ساعت کاری در هفته تبیین شد. نتیجه‌گیری کلی: اگرچه بر اساس نتایج سطح شایستگی و خودکارآمدی ارتباطی پرستاران اورژانس نسبتاّ بالا است ولی با توجه به فعالیت و نقش پرستاران اورژانس در خط مقدم سازمان، انتظار سطوح بالاتری از شایستگی و خودکارآمدی ارتباطی می‌رود. با توجه به ساختار بخش اورژانس و مراجعین این بخش، علت‌یابی و تعیین راهکارهای مناسب تا رساندن شایستگی و خودکارآمدی ارتباطی پرستاران اورژانس به بالاترین سطح ممکن و در نتیجه ارتقای مراقبت با کیفیت و ایمن مفید و ضروری است.