هم سنجی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر درمان هیجان مدار و آموزش گروهی مبتنی بر درمانACT بر دلبستگی، صمیمیت و رضایت جنسی در زنان مبتلا به بی میلی جنسی

Abstract

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر درمان هیجان­مدار و آموزش گروهی مبتنی بر درمان ACT بر دلبستگی، صمیمیت و رضایت جنسی در زنان مبتلا به بی­میلی جنسی در زنان نجف­آباد انجام شد. روش: جامعه آماری متشکل از تمامی زنان متاهل شهر نجف­آباد در سال 1398 بود که به مرکز مشاوره ماهور شهر نجف­آباد مراجعه کرده بودند. تعداد 40 نفر از زنانی که دارای نمره پایینی در مقیاس رابطه جنسی هاگز و استل بوده و تشخیص بی­میلی جنسی برای آنها تأیید شد، با استفاده از نمونه­گیری دردسترس انتخاب و بصورت تصادفی در گروه­ها جایگذاری شدند. ابزار به کار رفته در پژوهش پرسشنامه سبک­های دلبستگی کولینز و رید، پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر و شاخص عملکرد جنسی زنان روزن و همکاران بودند که در پیش­آزمون و پس­آزمون با رعایت اصول اخلاقی پژوهش بر روی اعضای نمونه پژوهش انجام شد. جهت تحلیل نتایج از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره در سطح معناداری (05/0=α) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج بدست آمده نشان داد که مداخلات ارائه شده بر گروه­های آزمایش توانسته تاثیر معناداری بر بهبود میانگین صمیمیت زناشویی (001/0>p) و رضایت جنسی (001/0>p) داشته باشد. این مداخلات بر میانگین سبک­های دلبستگی ایمن (001/0>p)، اجتنابی (05/0>p) و دوسوگرا (001/0>p) نیز اثربخشی معناداری داشتند. همچنین مشخص شد که مداخلات ارائه شده بر گروه­های آزمایش، تنها در بهبود صمیمیت زناشویی تفاوت معناداری داشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی معنادار مداخلات ارائه شده بر متغیرهای پژوهش، به نظر میرسد اجرای این روش گروه درمانی در سطوح گسترده جامعه می تواند سلامت روان زنان جامعه را بهبود بخشد.