نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorعلیزاده شادباد, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorهجری پور, سید ضیاfa_IR
dc.contributor.authorخواجه امیری, علیرضاfa_IR
dc.contributor.authorرفعت, محمدعبادfa_IR
dc.date.accessioned1400-12-10T23:50:12Zfa_IR
dc.date.accessioned2022-03-01T23:50:12Z
dc.date.available1400-12-10T23:50:12Zfa_IR
dc.date.available2022-03-01T23:50:12Z
dc.date.issued2021-08-01en_US
dc.date.issued1400-05-10fa_IR
dc.identifier.citationعلیزاده شادباد, محمدرضا, هجری پور, سید ضیا, خواجه امیری, علیرضا, رفعت, محمدعباد. (1400). طراحی، ساخت و ارزیابی سیستم خود نجات‌غریق با کاربری نظامی. مجله طب نظامی, 23(5), 456-462. doi: 10.30491/JMM.23.5.456fa_IR
dc.identifier.issn1735-1537
dc.identifier.issn1735-7667
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.30491/JMM.23.5.456
dc.identifier.urihttp://militarymedj.ir/article-1-3026-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/857977
dc.description.abstractزمینه و هدف: استفاده از تجهیزات نجات‌غریق، یک اقدام مؤثر در پیشگیری از پدیده غرق‌شدگی است. امروزه غواصان، خلبانان، چتربازان و راپل نوردان (در محیط‌های دریایی) نیروهای مسلح و نیروهای امدادی از این تجهیزات در عملیات نظامی، امدادی و همچنین آموزشی بهره می‌برند. هدف از این مطالعه، ساخت و بررسی عملکرد و کارایی تجهیز مچ‌بند نجات‌غریق در عملیات‌های نظامی و امدادی است. روش‌ها: در این مطالعه، یک نمونه مچ‌بند نجات‌غریق طراحی و ساخته شد که در ساخت آن از یک کیسه هوایی از جنس لاستیک نرم و ضخیم، یک کپسول هوای دی‌اکسید کربن از جنس استیل، مکانیسم تخلیه کپسول از جنس آلومینیوم و یک کیف نگه‌دارنده از جنس پارچه ضد آب استفاده شد. هم‌چنین کارایی این تجهیز در داخل یک استخر به عمق 6 متر (در عمق‌های مختلف) و یک مولاژ نیم‌تنه انسان (با وزن‌های مختلف) با استفاده از روش تحلیل آماری سطح پاسخ (Response Surface Method) و نرم‌افزار طراحی آزمایش (Design Expert) بررسی شد. یافته‌ها: در این مطالعه کمترین زمان نجات مربوط به‌قرار گرفتن مولاژ 30 کیلوگرمی در عمق یک متری (0/45 ثانیه) و بیشترین زمان نجات مربوط به‌قرار گیری مولاژ 60 کیلوگرمی در عمق پنج‌متری (2/46 ثانیه) است. همچنین زمان عملکرد توسط نجات‌غریق (از لحظه رسیدن به مولاژ تا فعال‌سازی دستگاه) در این آزمایش 2 تا 4 ثانیه اندازه‌گیری شد. زمان شناوری نیز به‌صورت تک آزمایش، برای مولاژی به وزن 60 کیلوگرم، 18 ساعت به دست آمد. همچنین میزان عدم برازش (Lack of fit) داده‌ها توسط نرم‌افزار، 18/9 درصد محاسبه شد. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، که دستگاه مذکور توانایی نجات افراد حادثه‌دیده در اعماق آب، بدون نیاز به فرد دیگری به عنوان کمک دهنده را دارد. این دستگاه با ایجاد شناوری طولانی‌مدت برای فرد استفاده‌کننده، می‌تواند قدرت مانور نیروهای نظامی در مناطق آبی را افزایش داده و همچنین در زمان وقوع حادثه، مدت زمان کافی برای رسیدن نیروهای امدادی به محل حادثه را تامین کند.fa_IR
dc.format.extent527
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی بقیه اللهfa_IR
dc.relation.ispartofمجله طب نظامیfa_IR
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.30491/JMM.23.5.456
dc.subjectعملیات نجات‌غریقfa_IR
dc.subjectتجهیزات شناfa_IR
dc.subjectشناوری در آبfa_IR
dc.subjectمچ‌بند نجات‌غریق.fa_IR
dc.subjectطب نظامیfa_IR
dc.titleطراحی، ساخت و ارزیابی سیستم خود نجات‌غریق با کاربری نظامیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشي اصیلfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه تهرانfa_IR
dc.contributor.departmentگروه طب اورژانس، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی آجا، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی ارتشfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه علوم پزشکی ارتشfa_IR
dc.citation.volume23
dc.citation.issue5
dc.citation.spage456
dc.citation.epage462


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد