طراحی، ساخت و ارزیابی سیستم خود نجات‌غریق با کاربری نظامی

Abstract

زمینه و هدف: استفاده از تجهیزات نجات‌غریق، یک اقدام مؤثر در پیشگیری از پدیده غرق‌شدگی است. امروزه غواصان، خلبانان، چتربازان و راپل نوردان (در محیط‌های دریایی) نیروهای مسلح و نیروهای امدادی از این تجهیزات در عملیات نظامی، امدادی و همچنین آموزشی بهره می‌برند. هدف از این مطالعه، ساخت و بررسی عملکرد و کارایی تجهیز مچ‌بند نجات‌غریق در عملیات‌های نظامی و امدادی است. روش‌ها: در این مطالعه، یک نمونه مچ‌بند نجات‌غریق طراحی و ساخته شد که در ساخت آن از یک کیسه هوایی از جنس لاستیک نرم و ضخیم، یک کپسول هوای دی‌اکسید کربن از جنس استیل، مکانیسم تخلیه کپسول از جنس آلومینیوم و یک کیف نگه‌دارنده از جنس پارچه ضد آب استفاده شد. هم‌چنین کارایی این تجهیز در داخل یک استخر به عمق 6 متر (در عمق‌های مختلف) و یک مولاژ نیم‌تنه انسان (با وزن‌های مختلف) با استفاده از روش تحلیل آماری سطح پاسخ (Response Surface Method) و نرم‌افزار طراحی آزمایش (Design Expert) بررسی شد. یافته‌ها: در این مطالعه کمترین زمان نجات مربوط به‌قرار گرفتن مولاژ 30 کیلوگرمی در عمق یک متری (0/45 ثانیه) و بیشترین زمان نجات مربوط به‌قرار گیری مولاژ 60 کیلوگرمی در عمق پنج‌متری (2/46 ثانیه) است. همچنین زمان عملکرد توسط نجات‌غریق (از لحظه رسیدن به مولاژ تا فعال‌سازی دستگاه) در این آزمایش 2 تا 4 ثانیه اندازه‌گیری شد. زمان شناوری نیز به‌صورت تک آزمایش، برای مولاژی به وزن 60 کیلوگرم، 18 ساعت به دست آمد. همچنین میزان عدم برازش (Lack of fit) داده‌ها توسط نرم‌افزار، 18/9 درصد محاسبه شد. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، که دستگاه مذکور توانایی نجات افراد حادثه‌دیده در اعماق آب، بدون نیاز به فرد دیگری به عنوان کمک دهنده را دارد. این دستگاه با ایجاد شناوری طولانی‌مدت برای فرد استفاده‌کننده، می‌تواند قدرت مانور نیروهای نظامی در مناطق آبی را افزایش داده و همچنین در زمان وقوع حادثه، مدت زمان کافی برای رسیدن نیروهای امدادی به محل حادثه را تامین کند.