اثربخشی درمان تعهد مبتنی بر پذیرش بر امید به زندگی و تحمل پریشانی در مادران کودکان کم‌توان جسمی – حرکتی

Abstract

مقدمه:داشتن یک فرزند معلول می‌تواند توأم باتجربه‌ی عواطف منفی در والدین ازجمله مادران آن‌ها شود عاطفه منفی شامل احساس‌ها و هیجان‌های منفی مانند گناه، شرم، غمگینی، اضطراب و نگرانی، خشم و تنش و نامیدی است. پژوهش حاضر باهدف اثربخشی درمان تعهد مبتنی بر پذیرش بر امید به زندگی و تحمل پریشانی در مادران کودکان کم‌توان جسمی – حرکتی انجام گرفت. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش و پس‌آزمون و پیگیری، با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل کلیه مادران دارای کودکان کم‌توان جسمی – حرکتی مراجعه‌کننده به مدارس کودکان کم‌توان جسمی – حرکتی در شهر تهران در طی ماه‌های اردیبهشت تا تیرماه سال 1398 تشکیل داده بودند. روش نمونه‌گیری به‌صورت هدفمند (30 زن) انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (n=15) و گواه (n=15) قرار گرفتند. مرحله پیش­آزمون، مقیاس امید به زندگی، تحمل پریشانی انجام شد. سپس گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند و در پایان هر دو گروه تحت پس‌آزمون و دوره پیگیری (3 ماه) قرار گرفتند. تحلیل داده‌ها، از روش تحلیل واریانس اندازه گیری تکراری استفاده شد. یافته ­ها: نشان دادند بین دو گروه آزمایش و گواه، پس از اجرای درمان تفاوت معناداری وجود دارد. بطوریکه، میانگین نمره امید به زندگی و تحمل پریشانی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش یافت) 001/0>.(P نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت درمان تعهد مبتنی بر پذیرش بر امید به زندگی و تحمل پریشانی در مادران کودکان کم‌توان جسمی – حرکتی مؤثر می‌باشد.