تأثیر کاهش بار تمرین و شرایط هیپوباریک هایپوکسی متعاقب تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح HIF-1α و میزان آپوپتوز برونش و برونشیول بافت ریه رت‌های نر ویستار

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: دست­یابی اوج و حفظ عملکرد ورزشی برای ورزشکاران حائز اهمیت است، تیپر و قرارگیری در شرایط محیطی راهبردی برای رسیدن به این هدف است. اما آسیب­های داخلی همچون بافت ریه در این شرایط کمتر موردتوجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر برسی تأثیر کاهش بار تمرین و شرایط هیپوباریک هایپوکسی متعاقب تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح HIF-1α و میزان آپوپتوز برونش وبرونشیول بافت ریه رت­های نر ویستار بود. مواد و روش‌ کار: ازاین‌رو نمونه­های پژوهش حاضر، 30 سر رت نر ویستار (6 سر کنترل، 24 سر تجربی)، سالم (4 هفته­ای با میانگین وزنی 9±72 گرم) بود. گروه تجربی پس از 6 هفته تمرین تناوبی به چهار گروه تمرین اینتروال، تیپر، هیپوباریک هایپوکسی و تیپر هایپوکسی تقسیم شدند. گروه­های تجربی به مدت سه هفته با ادامه تمرین اینتروال، تیپر و شرایط هایپوکسی به اجرای تمرین تناوبی پرداختند. جهت اندازه­گیری میزان HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول، بافت ریه خارج و موردسنجش قرار گرفت. داده­ها با روش آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه ارزیابی شد. یافته‌ها: قرار­گیری در شرایط هیپوباریک هایپوکسی با افزایش معنی‌داری در میزان HIF-1α، آپوپتوز برونش و برونشیول ریه (05/0≥P)، همچنین تیپر در مقایسه با شرایط هیپوباریک هایپوکسی با کاهش معنی‌داری (05/0≥P) در میزان HIF-1α، آپوپتوز برونش و برونشیول بافت ریه همراه بود. بحث و نتیجه‌گیری: بنابراین شرایط هیپوباریک هایپوکسی با افزایش میزان HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول ریه همراه است که به‌کارگیری تیپر می­تواند به‌عنوان روشی در کاهش HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول ریه ناشی از تمرین اینتروال فزاینده و شرایط محیطی مؤثر باشد.