خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری

Abstract

زمینه و هدف: خودکارآمدی عقاید شخص در مورد توانایی خویش برای سازگاری با موقعیت‌های خاص می‌باشد. افراد با باور کافی به کارآمدی خود، بهتر قادر به سازگاری با نیازهای موقعیتی خاص می‌باشند، در حالی‌که افرادی که از خودکارآمدی بالایی برخوردار نیستند، در انجام فعالیت‌ها در شرایط خاص با مشکل روبرو می‌شوند. سطح خودکارآمدی دانشجویان پرستاری می‌تواند پیش بینی کننده نقش آنها در سلامت جامعه باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین سطح خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری بود.

روش بررسی: در مطالعه‌ی مقطعی از نوع همبستگی توصیفی حاضر، 358 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای وارد مطالعه شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی Sherer بود. نتایج با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: در مطالعه حاضر 2/66 درصد شرکت کنندگان خانم بودند. محدوده سنی آنها20 تا 22 سال بود. میانگین و انحراف معیار سطح خودکارآمدی در دانشجویان پرستاری 09/9 ± 69/63 گزارش شد. ارتباط معنی‌داری بین سطح خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی وجود نداشت (05/0P>). در حالی که برخی گویه‌های خودکارآمدی با عوامل جمعیت شناختی نظیر سن، جنس، سال تحصیلی، محل سـکونت، وضعیت اقتـصادی و سابقه کار دانشجویی ارتباط معنی‌دار آماری داشت (05/0P<).

نتیجه‌گیری کلی: میانگین نمره خودکارآمدی دانشجویان پرستاری 69/63 گزارش شد. دانشجویان پرستاری به عنوان پرستاران آینده، نیازمند برخورداری از سطح بالای خودکارآمدی می‌باشند.. با توجه به نقش مهم دانشجویان در سیستم بهداشتی درمانی آینده و با توجه به اینکه سطح خودکارآمدی پیشگویی کننده سطح عملکرد و سلامت روان آنها است، بنابراین ارائه راهکارهایی جهت ارتقا سطح خودکارآمدی باید به عنوان یک هدف، در برنامه سیستم‌های آموزشی دانشکده‌های پرستاری قرار گیرد.