اثر تنش شوری بر خصوصیات ریشه گوجه‌فرنگی (’Saint Pierre‘) و عملکرد آن تحت مدیریت زمان آبیاری

Abstract

از مهم­ترین مشکلات در اراضی تحت کشت ایران می­توان به وضعیت نامناسب کیفی و کمی منابع آب در سطح کشور اشاره کرد. در این تحقیق، اثر مقادیر مختلف شوری آب آبیاری بر عملکرد و خصوصیات ریشه گوجه­فرنگی با مدیریت­های مختلف زمان آبیاری در شهرستان اردبیل مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایش شامل شوری آب آبیاری (در چهار سطح 5/1، 5/2، 4 و 7 دسی­زیمنس بر متر) و زمان اعمال آبیاری (آبیاری در سه زمان، به­ترتیب 40، 50 و 65 درصد تخلیه مجاز رطوبتی) در چهار تکرار اجرا شدند. نتایج این تحقیق نشان داد شوری آب آبیاری دارای اثر معنی­دار (p <0.01) بر وزن، قطر و حجم ریشه، میزان تبخیر و تعرق، زه­آب خروجی و عملکرد گوجه­فرنگی می­باشد. همچنین تیمارهای شوری آب­آبیاری 5/2 و 7 دسی‌زیمنس بر متر دارای بیشنه و کمینه عملکرد گوجه­فرنگی به­ترتیب برابر 9/114 و 58/37 گرم بودند. از طرفی، افزایش شوری آب­آبیاری از 5/1 به 5/2 دسی­زیمنس بر متر و افزایش تخلیه مجاز رطوبتی از 40 به 50 درصد تفاوت معنی­داری بر عملکرد گوجه فرنگی نداشت. به­طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از آب­های دارای شوری قابل قبول، می­تواند یکی از راهکارهای جبران و کاهش مشکلات منابع آب موجود باشد، که البته این امر باید با رعایت مدیریت شوری و آبشویی خاک همراه باشد.