مقایسه دو شیوه راه رفت به جلو و عقب‌روی نوار گردان بر مؤلفه‌های آمادگی جسمانی دختران کم‌تحرک دارای اضافه‌وزن

Abstract

زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر چهار هفته راه رفتن به جلو و عقب بر مؤلفه‌های ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی در دختران کم‌تحرک و دارای اضافه‌وزن بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 دختر جوان غیرفعال به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به ‌شکل تصادفی به دو گروه 15 نفرِ راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب تقسیم شدند. آزمودنی‌ها به مدت چهار هفته با سرعت 4 کیلومتر بر ساعت و شیب 5 درصد بر روی نوار گردان به تمرین پرداختند. تمامی متغیر ها در ابتدا و انتهای مطالعه با ابزارهای معتبر و استاندارد سنجش شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌‌افزار آماری SPSS و آزمون‌های تی‌تست مستقل و تی تست وابسته انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب در مقادیر وزن توده چربی (315/0=p)، وزن توده بدون چربی (872/0=p)، نمره تعادل عمومی (571/0=p)، نمره تعادل قدامی خلفی (675/0=p)، نمره تعادل جانبی (987/0=p) و حداکثر اکسیژن مصرفی (053/0=p) اختلاف معناداری وجود ندارد، اما بین دو گروه در مقادیر انعطاف‌پذیری عضله همسترینگ پای برتر (001/0=p)، انعطاف‌پذیری عضله همسترینگ پای غیر برتر (015/0=p)، انعطاف‌پذیری عضله چهار سر ران پای برتر (012/0=p)، انعطاف‌پذیری عضله چهار سر ران پای غیر برتر (001/0=p)، قدرت عضله همسترینگ (002/0=p)، قدرت عضله چهار سر ران (001/0=p)، استقامت عضله همسترینگ (003/0=p) و استقامت عضله چهار سر ران (001/0=p) اختلاف معناداری به نفع گروه راه رفتن به عقب وجود دارد. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد انجام تمرین راه رفتن به عقب در بهبود انعطاف‌پذیری، قدرت و استقامت عضلانی مؤثرتر از راه رفتن به جلو است.