مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی افراد مبتلابه لکنت

Abstract

سابقه و هدف:به‌منظور کاهش هیجانات و افزایش تحمل پریشانی در افراد مبتلابه لکنت، رویکردهای متعددی پیشنهاد شده است که ازجملهآن‌ها می‌توان بهطرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری اشاره کرد. هدف از این مطالعهمقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری بر تنظیم هیجانی و تحمل پریشانی افراد مبتلابه لکنت بود.

مواد و روش‌‌ها:مطالعهحاضر پژوهشی نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود.جامعه آماری شامل تمام افراد مبتلابه لکنت با محدوده سنی 18 تا 30 سال در شهر سبزوار بود. نمونه آماری شامل 30 نفر از افراد مبتلابه لکنت بودند که به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت کاملاً تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه 10 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش طرحواره درمانی در 12 جلسه 90 دقیقه‌ای و گروه آزمایش تلفیقی شناختی-گفتاری در 12 جلسه 60 دقیقه‌ای تحت درمان قرار گرفتند، درحالی‌که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکرد. ابزارهای مطالعه پرسش‌نامه تنظیم هیجانی گراس و جان (2003)وپرسش‌نامه تحمل پریشانیسیمونز و گاهر (2005) بودند که در هر سه گروه در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری اجرا شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

یافته‌ها:نتایج نشان داد دو طرحواره درمانی و رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری بر تنظیم هیجانیوتحمل پریشانی افراد مبتلابه لکنت تأثیر معنی‌داری دارد (05/0P<).

نتیجه‌گیری:نتایج حاکی از این بود که هیچ‌یک از درمان‌ها نسبت به دیگری برتری نداشت و تنها رویکرد تلفیقی شناختی-گفتاری در شاخص تحمل پریشانی مؤثرتر بود.