تاثیر واقعیت درمانی بر خودکارامدی مادران کودکان سندرم داون

Abstract

مقدمه: سندرم داون، شایع ترین اختلال غیر طبیعی کروموزومی انسانی و شناخته ترین عامل ژنتیکی عقب ماندگی ذهنی، زمینه ساز بروز نقایص و ناهنجاری های فیزیکی و مادرزادی است ، به دلیل رفتارهای غیرعادی این کودکان خودکارآمدی مادران دچار اختلال می شود. این مطالعه با هدف تاثیر واقعیت درمانی بر خودکارامدی عمومی مادران کودکان سندرم داون انجام شده است. روش­: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی در سال 1396 در مرکز بهزیستی شهرستان بندرعباس 40 مادر کودکان سندرم داون به روش نمونه گیری تصادفی ساده به دو گروه کنترل و آزمون تقسیم شدند. جهت انجام مداخله در گروه آزمون نه جلسه ی آموزشی، هر جلسه ی به مدت 60 دقیقه انجام شد. برای جمع­آوری اطلاعات بیماران از پرسشنامه های دموگرافیک و خودکار آمدی عمومی شرر و همکاران (1982)استفاده شد. بعد از جمع آوری داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجریه و تحلیل داده ها انجام شد. یافته‌ها: نمره خودکارآمدی در گروه آزمون و کنترل قبل از مداخله به ترتیب9/6 +1/55 و9/8 +2/56 و بعد از مداخله به ترتیب 4/6 +4/60 و 5/9 +2/57 بود. آزمون تی مستقل بین دو گروه قبل از مداخله اختلاف معنی داری را نشان نداد(62/0= p)، بعد از مداخله بین این دو گروه اختلاف معنی داری را نشان نداد(22/0= P) و آزمون تی زوج بین قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان نداد(51/0= p)ولی آزمون تی زوج در گروه آزمون قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری را نشان داد(01/0> p).آزمون کواریانس رابطه ی معنی بین قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی داری(034/0=P) را با 16/0Eta = نشان داد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد واقعیت درمانی بر خودکارامدی مادران کودکان سندرم داون تاثیر مثبتی داشته است.می توان از واقعیت درمانی به عنوان روشی مناسب و مؤثر در افزایش خودکارامدی مادران کودکان سندرم داون در مداخلات درمانی و بالینی استفاده نمود.