اثر طول دورة مصرف کورکومین در طی تمرین استقامتی شدید بر میزان فعالیت GPX و سطوح مالون‌دی‌آلدئید کبد، قلب و عضلۀ اسکلتی موش‌های صحرایی نر ویستار

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مصرف مکمل کورکومین طی هشت هفته و 48 ساعت پایانی تمرین استقامتی شدید بر میزان فعالیت گلوتاتیون­پراکسیداز (GPX) و مالون­دی­آلدئید (MDA) کبد، قلب و عضلۀ اسکلتی موش­های صحرایی انجام شد. تعداد 39 سر موش صحرایی نر ویستار (با سن هشت هفته و با میانگین وزنی 64/18 ± 76/226 گرم)، پس از یک هفته آشناسازی به شش گروه کنترل، کورکومین، 48 ساعت کورکومین، استقامتی، استقامتی + کورکومین و استقامتی + 48 ساعت کورکومین تقسیم شدند. تمرین استقامتی شدید (پنج جلسه در هفته) روی نوارگردان مخصوص جوندگان انجام شد. مکمل کورکومین در طی هشت هفته، سه جلسه در هفته (30 میلی­گرم به‌ازای هر کیلوگرم از وزن بدن) یا 48 ساعت پایانی (هر هشت ساعت) به‌وسیلة تزریق درون‌صفاقی مصرف شد. سطوح فعالیت GPX به روش الایزا وMDA با روش اسپکتروفتومتری اندازه­گیری شد.نتایج تحلیل واریانس یک‌طرفه نشان داد که فعالیتGPX بافت کبد (0.001 = P) و قلب (0.034 = P) گروه استقامتی، در مقایسه با گروه کنترل به­طور معنا­داری کمتر و سطوح MDA در بافت کبد (0.001 = P) و قلب (0.004 = P) به‌طور معنا­داری بالاتر بود. همچنین، میزان فعالیت GPX در هر دو گروه استقامتی + کورکومین (0.002 = P) و استقامتی + 48 ساعت کورکومین (0.001 = P) بافت کبد، به‌طور معنا­داری از گروه استقامتی بیشتر بود. سطوح MDA بافت کبد (0.007 = P) و قلب (0.018 = P) در گروه استقامتی + کورکومین به‌طورمعنا­داری از گروه استقامتی پایین­تر بود و MDA قلب گروه کورکومین از گروه کنترل بیشتر بود. فعالیت GPX و MDA عضلة اسکلتی هیچ­گونه تفاوت معناداری را نشان نداد. به‌نظر می­رسد تمرینات استقامتی شدید به بروز پاسخ­های اکسایشی متفاوت در بافت­های مختلف منجر می‌شود و مصرف مکمل کورکومین در طی هشت هفته تمرین یا حتی 48 ساعت پایانی تمرینات استقامتی شدید، می­تواند در بافت‌های کبد و قلب از اثرهای فشار اکسایشی جلوگیری کند و ظرفیت آنتی­اکسیدانی را تقویت کند.