مقایسۀ اثر دو شیوۀ تمرینی تناوبی شدید و تمرین تداومی با شدت متوسط بر عوامل پیش‌بینی‌کنندۀ منتخب نارسایی قلبی در زنان یائسۀ کم‌تحرک

Abstract

فعالیت بدنی خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی ـ عروقی را با تعدیل فرایند التهاب کاهش می‌دهد. دراین‌راستا، هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ دو شیوۀ تمرینی تناوبی شدید و تمرین تداومی با شدت متوسط بر عوامل پیش‌بینی‌کنندۀ نارسایی قلبی در زنان یائسۀ کم‌تحرک بود. در این پژوهش 30 زن یائسۀ کم‌تحرک (با میانگین±انحراف معیار سنی 49/45±0/55 سال؛ وزن 59/1±26/71 کیلوگرم) سالم شهر اصفهان انتخاب شده و به سه گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین تداومی با شدت متوسط و کنترل تقسیم گردیدند. گروه تمرین تناوبی شدید در برنامه‌ای با شدت 60 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره و گروه تمرین تداومی با شدت متوسط در برنامه‌ای با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب ذخیره شرکت کردند؛ اما گروه کنترل درطول این دوره در هیچ‌گونه برنامۀ ورزشی منظمی شرکت نکرد. در این پژوهش پروتئین واکنشگر سی و شاخص‌های نیم‌رخ لیپیدی، قبل و بعد از هشت هفته با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری در سه گروه مقایسه گردید. نتایج نشان‌دهندۀ کاهش معنادار نشانگر التهابی پروتئین واکنشگر سی و افزایش معنادار لیپوپروتئین پرچگال در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به دو گروه دیگر می‌باشد. همچنین، افزایش معنادار نسبت لیپوپروتئین پرچگال به لیپوپروتئین کم‌چگال در هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل مشاهده می‌شود. به‌طورکلی، یافته‌های این پژوهش نشان‌دهندۀ نقش مؤثرتر تمرینات تناوبی شدید نسبت به تمرینات تداومی با شدت متوسط در پیشگیری از بیماری‌های قلبی ـ عروقی در زنان یائسه می‌باشد.