اثر شدت و ویژگی پیش‌فعالی عضلانی بر حداکثر نیرو، سرعت پا و عملکرد پرش عمودی در مردان تمرین‌کرده

Abstract

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر شدت و ویژگی پیش‌فعالی عضلانی بر حداکثر نیرو، سرعت پا و عملکرد پرش عمودی در مردان تمرین‌کرده بود‌. بدین‌منظور، 13 نفر از دانشجویان ورزشکار (با میانگین وزنی 76/3±61/70 کیلوگرم، سن 75/69±1/22 سال و قد 15/1±84/174 سانتی‌متر) انتخاب شده و به‌طور متقاطع و کاملاً تصادفی در‌معرض پنج پروتکل متفاوت قرارگرفتند؛ این پروتکل‌ها عبارت بودند از: گرم‌کردن به‌تنهایی، گرم‌کردن و اجرای‌ نیم‌اسکات ایستا با شدت 60 و 90 درصد بیشینه و گرم‌کردن و اجرای پرش عمودی با‌ پنج و 10 درصد یک تکرار بیشینه توسط جلیقۀ وزنه. نتایج با استفاده از تحلیل واریانس ‌با اندازه‌گیری مکرر نشان می‌دهد که پرش عمودی به‌دنبال اجرای پروتکل پنج درصد جلیقۀ وزنه در‌مقایسه با پروتکل گرم‌کردن به‌تنهایی، به‌طور معناداری (86/10 درصد‌) افزایش یافته است (P=0.003)‌؛ اما در‌مقایسۀ دو‌به‌دوی پروتکل‌ها ‌‌تفاوت معناداری به‌لحاظ آماری مشاهده نمی‌شود. در ارتباط با عملکرد سرعت پا پس از اجرای پروتکل‌های پنج(97/10 درصد)و ده درصد (8/5 درصد)جلیقۀ وزنه نیز در‌مقایسه با پروتکل گرم‌کردن، افزایش معناداری (P=0.02, P=0.04) وجود دارد؛ اما در‌‌‌مقایسۀ دو‌به‌دو‌ی پروتکل‌ها تفاوت معناداری مشاهده نمی‌شود. شایان‌ذکر است که درمورد عملکرد حداکثر نیرو، افزایش معناداری از نظر آماری پس از اجرای پروتکل‌ها در‌مقایسه با پروتکل گرم‌کردن به‌چشم نمی‌خورد. یافته‌ها بیانگر آن است که به‌کارگیری ویژگی ‌الگوی حرکتی‌ در ترکیب با شدت و بار مناسب باعث افزایش عملکرد‌ توانی ـ سرعتی در‌مقایسه با سایر روش‌های گرم‌کردن می‌شود.