بررسی سطح سلنیوم و روی سرم در بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس نوع عودکننده و فروکش‌یابنده در مقایسه با افراد سالم

Abstract

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس بیماری خودایمنی سیستم عصبی مرکزی است که موجب دمیلینه‌شدن و آسیب به آکسون می‌شود. مطالعات انجام‌شده در ارتباط با تأثیر روی و سلنیوم بر پیشگیری یا کاهش حدت علائم این بیماری ضدونقیض است. این مطالعه با هدف مقایسه سطح سلنیوم و روی سرم در بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس نوع عودکننده و فروکش‌یابنده با افراد سالم انجام شد.

مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه مورد-شاهدی 30 فرد مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس نوع عودکننده و فروکش‌یابنده (مورد) با 30 فرد سالم (شاهد) از نظر سطح سرمی روی و سلنیوم مقایسه شدند. موردها و شاهدها به روش همسان‌سازی گروهی از نظر سن، جنس و سابقه استعمال سیگار همسان شدند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار STATA نسخه 15 در سطح اطمینان 95 درصد تجزیه‌وتحلیل شدند.

یافته‌ها: در گروه مورد و شاهد به ترتیب میانگین سن بیماران 1/5 ± 0/34 و 9/4 ± 8/33 سال (439/0P=)، سطح سرمی روی 71/10 ± 60/83 و 32/21 ± 86/110 میکروگرم در دسی‌لیتر (001/0P<)، سطح سرمی سلنیوم 75/17 ± 58/78 و 18/24 ± 61/ 85 میکروگرم در دسی‌لیتر (102/0P=) بود. طول مدت و شدت بیماری با سطح سرمی سلنیوم همبستگی مثبت اما غیر معنی‌داری نشان داد، درحالی‌که سطح سرمی روی با طول مدت و شدت همبستگی منفی بود، ولی مانند سلنیوم ازنظر آماری معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد کمبود روی در پاتوژنسیته بیماری مولتیپل اسکلروزیس نوع عودکننده و فروکش‌یابنده نقش داشته باشد، اما با شدت و مدت بیماری ارتباطی ندارد. با وجود پایین‌بودن سطح سرمی سلنیوم در بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس، این تفاوت از نظر آماری معنی‌داری نبود که ممکن است از حجم نمونه متأثر باشد.