تعیین عوامل موثر بر طول مدت بستری بیماران با استفاده از مدل های رگرسیونی پواسن آمیخته

Abstract

سابقه و هدف: مدل‌بندی مدت اقامت بیماران در سیستم‌های بهداشتی از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشد، اما در ایران مطالعات تخصصی کمی در این زمینه صورت گرفته است. این مطالعه با هدف شناسایی مدل بهینه از میان توزیع‌های پواسن آمیخته در مدلبندی مدت بستری و یافتن عوامل موثر بر آن صورت گرفت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی تعداد 1256 پرونده شامل 15 متغیر مرتبط با مدت زمان بستری بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان امام خمینی ساری در سال 1395 مورد بررسی قرار گرفت. توزیع‌های پواسن-یکنواخت-گسسته و پواسن-لیندلی تعمیم یافته به متغیر مدت زمان بستری در بیمارستان برازش داده شد. یافته‌ها: میانگین مدت بستری 95/4 روز بود. بر اساس نتایج آزمون امتیاز، داده‌ها بیش پراکنده بود (001/0>P). توزیع پواسن لیندلی تعمیم یافته بهترین مدل بود (مقدار آکاییک=61/5994). در این مدل اثر متغیرهای سن، جنس، تاهل، شغل، مرگ، بخش بستری و علت بستری بر طول مدت بستری معنی‌دار بود (05/0>P). بیماران در رده‌های سنی پایین‌تر و بیماران شاغل به طور متوسط مدت بستری طولانی‌تری داشتند. مدت بستری زنان به طور میانگین 40/1 برابر مردان بود. طول مدت بستری به طور متوسط در بخش داخلی 68/2 برابر، جراحی57/1برابر، اورژانس 62/1 برابر و بخش زنان و زایمان 78/0 برابر بیمارانی بود که در بخش انکولوژی بستری شده بودند. بیماری‌های دستگاه عضلانی-اسکلتی با میانگین 51/8 روز بیش ترین مدت بستری را داشتند. استنتاج: با توجه به اینکه تعداد روزهای بستری در بخش‌های متفاوت بیمارستان توزیعی متفاوت دارد، انتخاب یکی از توزیع‌های پواسن آمیخته با برازش بهینه مناسب است.