بررسی نتایج درمانی جراحی اپروچ خلفی در بیماران میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی

Abstract

سابقه و هدف: شایعترین علت اختلال نخاعی در بزرگسالان، میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی است. درمان جراحی میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی مانع اختلالات نورولوژیک می شود. روش جراحی انتخابی باید دارای کمترین عوارض همراه با بهترین نتیجه باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی نتایج درمانی جراحی اپروچ خلفی در بیماران میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی انجام شد. مواد و روش ­ها: این مطالعه مقطعی در 93 بیمار میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی در مدت دو سال در بیمارستان الزهرا اصفهان بدون سابقه جراحی ستون فقرات گردنی و تنگی کانال نخاعی که لامینکتومی شدند، انجام گردید. معیار سنجش شدت بیماری، شاخص اصلاح شده انجمن ارتوپدی ژاپن برای تعیین شدت میلوپاتی (وضعیت اندام های فوقانی و تحتانی و وضعیت اسفنگتری) بود. متغیرهای مورد بررسی شامل سن، جنس، شدت بیماری و عوارض جراحی شامل هماتوم، عفونت، علایم عصبی و آسیب دورا بود. بیماران قبل از جراحی و 6 ماه و 12 ماه بعد در درمانگاه ستون فقرات بررسی شدند. یافته­ ها: در این مطالعه 27 مرد و 66 زن با میانگین سنی 10/35±60/06 سال شرکت داشتند. شدت میلوپاتی از 3/78±10/11 در ابتدای مطالعه به 2/9±13/46 و 2/7±13/88 شش ماه و دوازده ماه پس از عمل رسید. در بخش اندام فوقانی، تحتانی و اختلالات حسی، بهبودی معنی داری در بیماران در ماه ششم و ماه دوازدهم مشاهده گردید (0/001>p). عفونت در تعداد کمی از بیماران مشاهده گردید. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، استفاده از روش جراحی انتخابی باعث بهتر شدن علائم بیماران میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی در پیگیری شش ماه و یک سال گردید.