تاثیر متیل پردنیزولون بر یادگیری و حافظه فضایی در موش های نر بالغ مدل تجربی بیماری آلزایمر

Abstract

سابقه و هدف: متیل پردنیزولون به عنوان یک گلوکوکورتیکوئید مصنوعی، جهت درمان آسیب طناب نخاعی و فعالیت ضد التهابی به کار می رود. در مطالعه حاضر اثر این دارو بر یادگیری و حافظه موش های صحرایی نر بالغ مدل آلزایمر مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر به پنج گروه تقسیم شدند: کنترل؛ تخریب (القاء جریان الکتریکی (5/0 میلی آمپر به مدت 3 ثانیه) به طور دوطرفه در هسته NBM (Nucleus Basalis Magnocellularis) جهت ایجاد مدل آلزایمر)؛ شاهد تخریب (ورود الکترود به هسته NBM بدون القاء جریان الکتریکی)؛ تخریب+متیل پردنیزولون (تخریب+تزریق متیل پردنیزولون به مقدارmg/kg 30)؛ و تخریب+سالین (تخریب +ml 2/0 سالین). یک هفته بعد، موش های صحرایی به مدت 5 روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. تست حافظه حیوانات یک ماه بعد انجام گرفت.نتایج: آنالیز آماری نشان داد که تخریب دوطرفه هسته NBM در گروه تخریب، یادگیری فضایی را نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش می دهد (01/0>P). هم چنین، وارد کردن الکترود به هسته NBM بدون القاء جریان الکتریکی نسبت به گروه تخریب، اثری بر یادگیری فضایی ندارد (05/0>P) و تزریق متیل پردنیزولون بعد از القاء جریان به طور معنی داری یادگیری فضایی را بهبود می دهد (001/0>P). بین نتایج مربوط به روز پنجم آموزش و تست حافظه یک ماه بعد تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده می توان متیل پردنیزولون را به عنوان دارویی مؤثر در بهبود یادگیری در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر معرفی کرد.