پاسخ شاخص های قندی و آسیب بافت کبدی به یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز در موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

Abstract

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی پاسخ شاخص ­های قندی و آسیب بافت کبدی به یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز در موش­ های صحرایی نر دیابتی بود. مواد و روش­ ها: چهل سر موش نر نژاد ویستار دیابتی با میانگین سن 12 هفته و وزن10±130 گرم انتخاب شده و به­ طور تصادفی به چهار گروه کنترل، عصاره، تمرین و تمرین-عصاره تقسیم شدند. دیابت در اثر تزریق وریدی دوز 60 میلی­گرمی استرپتوزوتوسین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن که در 05/0 مول به ازای هر لیتر بافر سیترات حل شده بود، در موش ­های صحرایی ایجاد شده و سطح گلوکز بالای 250 میلی­ گرم به ازای دسی ­لیتر معیار دیابت در نظر گرفته شد. تجویز عصاره به­ صورت دهانی به مقدار 150 میلی­ گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز بود. برنامه تمرین گروه تجربی شامل شش هفته فعالیت هوازی، پنج جلسه در هفته با 55-50 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بود. نتایج: تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر گلوکز سرم (0/002=P)، (0/001=P) AST، (0/005=P) ALT و (0/033=P) ALP موش های صحرایی نر دیابتی تاثیر معنی­داری داشت. با این ­وجود، تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر انسولین (0/656=P) و مقاومت به انسولین (0/458=P) موش­ های صحرایی نر دیابتی تاثیر معنی­ داری نداشت. نتیجه­ گیری: به ­نظر می­ رسد تمرینات منظم هوازی و مصرف عصاره دانه گشنیز اثرات مفیدی بر شاخص ­های آسیب بافت کبدی در دیابت داشته و احتمالا می­ تواند در پیشگیری و بهبود آسیب بافت کبدی از طریق کاهش سطح برخی از شاخص­ های آسیب بافت کبدی نقش داشته باشد.