نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorکاشانیان, مریمfa_IR
dc.contributor.authorزرین, زهراfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T22:46:45Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T22:46:45Z
dc.date.available1399-08-23T22:46:45Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T22:46:45Z
dc.date.issued2006-07-01en_US
dc.date.issued1385-04-10fa_IR
dc.identifier.citationکاشانیان, مریم, زرین, زهرا. (1385). مقایسه تأثیرتجویز اکسیتوسین به تنهایی و تجویز توأم اکسی توسین ـ پروپرانولول بر سیر زایمان ـ یک مطالعه تصادفی دوسوکور. دوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيض, 10(2), 7-11.fa_IR
dc.identifier.issn1029-7855
dc.identifier.issn2008-9821
dc.identifier.urihttp://feyz.kaums.ac.ir/article-1-90-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/646254
dc.description.abstractسابقه و هدف: هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر اکسی‌توسین به تنهایی و همراه با پروپرانولول بر روی القاء و سیر زایمان و میزان سزارین می‌باشد. مواد و رو ش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور شاهددار بر روی 150 زن حامله نولی‌پار با سن حاملگی 41-39 هفته تمام و بیشاپ اسکور مساوی یا کمتر از 5، یک قلو و سفالیک صورت گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول (گروه اکسی‌توسین = 75 نفر) اکسی‌توسین را به میزان 2 هزارم واحد در دقیقه برای بیمار شروع کرده و سپس هر 15 دقیقه 2 هزارم واحد در دقیقه افزوده می‌شد تا زمانی که انقباضات مطلوب ایجاد می‌شد و سپس در همین میزان به مدت 8 ساعت ادامه می‌یافت که در صورت ورود بیمار به فاز فعال زایمان، عمل القاء تا زایمان بیمار ادامه می‌یافت. در غیر این صورت، بیمار به بخش منتقل شده و روز بعد پروتکل فوق در مورد بیمار اجرا می‌شد. با این تفاوت که در صورت عدم ورود به فاز فعال پس از 8 ساعت القاء، بیمار سزارین می‌گردید. در گروه دوم (گروه پروپرانولول= 75 نفر) قبل از شروع القاء به روش فوق mg 2 پروپرانولول به صورت داخل وریدی و آهسته به بیمار تزریق شده و سپس القاء با اکسی تو سین به صورت فوق انجام می‌گردید. در صورتی که بیمار به روز دوم القاء می‌رسید، مجدداً قبل از تزریق اکسی‌توسین، mg 2 پروپرانولول داخل وریدی تزریق می شد. نتایج: بیماران دو گروه از نظر سن مادر، سن حاملگی، بیشاپ اسکور اولیه و وزن نوزادان با یکدیگر تفاوت معنی‌دار نداشتند. تعداد افرادی که در روز اول القاء زایمان کردند بین دو گروه تفاوت معنی‌دار نداشت (54 نفر در گروه اکسی‌توسین (72%) و 62 نفر درگروه پروپرانولول (6/82%). از میان متغیرهای بررسی شده میانگین مدت زمان رسیدن به انقباضات مطلوب در هر دو روز اول و دوم در گروه پروپرانولول به طور معنی‌داری کوتاه‌تر از گروه اکسی‌توسین بود (87/0 ± 59/2 ساعت در مقابل 2 ± 7/3 ساعت)، (000/0= p ) برای روز اول و در روز دوم 1 ± 8/1 ساعت در مقابل 89/0 ± 9/3 ساعت، (002/0 p< ). میانگین فاصله زمانی شروع اینداکشن تا دیلاتاسیون 4-3 ساعت در گروه پروپرانولول در روز اول به طور معنی‌داری کمتر از گروه اکسی‌توسین بود. (6/1 ± 6/3 درمقابل 4/2 ± 6/5 ساعت)، (000/0 p< ). میانگین طول مدت زمان شروع اینداکشن تا زایمان در روز اول در گروه پروپرانولول کمتر از گروه اکسی‌توسین بود. (5/2 ± 67/7 ساعت در مقابل 1/4 ± 18/10ساعت)، ( 000/0 = p ). دوز اکسی‌توسین مورد نیاز در روز اول در گروه اکسی تو سین بیشتر از گروه پروپرانولول بود (8209 ± 8/14372 میلی یونیت در مقابل 4013 ± 11362 میلی‌یونیت)، (005/0 p< ). نتیجه گیر ی: مصرف پروپرانولول می‌تواند پاسخ به اینداکشن را سریع تر ، طول مدت لیبر را کوتا ه تر و نیز میزان اکسی‌توسین مصرفی را کمتر کند.fa_IR
dc.format.extent194
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی کاشانfa_IR
dc.relation.ispartofدوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيضfa_IR
dc.relation.ispartofFeyz Journal of Kashan University of Medical Sciencesen_US
dc.subjectپروپرانولولfa_IR
dc.subjectزایمان القاء شدهfa_IR
dc.subjectبیشاپ اسکورfa_IR
dc.subjectسزارینfa_IR
dc.subjectاکسی‌توسینfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleمقایسه تأثیرتجویز اکسیتوسین به تنهایی و تجویز توأم اکسی توسین ـ پروپرانولول بر سیر زایمان ـ یک مطالعه تصادفی دوسوکورfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume10
dc.citation.issue2
dc.citation.spage7
dc.citation.epage11


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد